Prawo do aborcji w Polsce. Rezolucja Parlamentu Europejskiego

Prawo do aborcji w Polsce. Rezolucja Parlamentu Europejskiego

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie faktycznego zakazu aborcji w Polsce (2020/2876(RSP))

Parlament Europejski,

–        uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 2 i art. 7 ust. 1,

–        uwzględniając europejską konwencję praw człowieka (EKPC) z 4 listopada 1950 r. oraz powiązane orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC),

–        uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (zwaną dalej „Kartą”),

–        uwzględniając Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej,

–        uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 10 grudnia 1948 r.,

–        uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych ONZ z 16 grudnia 1966 r. oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ z 16 grudnia 1966 r.,

–        uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 18 grudnia 1979 r.,

–        uwzględniając konwencję ONZ z 10 grudnia 1984 r. w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,

–        uwzględniając uwagi podsumowujące Komisji Praw Człowieka ONZ z 23 listopada 2016 r. w sprawie siódmego sprawozdania okresowego nt. Polski,

–        uwzględniając opracowane przez UNESCO międzynarodowe wytyczne techniczne dotyczące edukacji seksualnej z 10 stycznia 2018 r.,

–        uwzględniając Międzynarodową Konferencję na temat Ludności i Rozwoju (ICPD), która odbyła się w Kairze w 1994 r., jej program działania, wyniki jej konferencji przeglądowych oraz szczyt w Nairobi zorganizowany w 25. rocznicę ICPD,

–        uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania przyjęte podczas czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet 15 września 1995 r. oraz późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na posiedzeniach specjalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych Pekin +10 (2005 r.), Pekin +15 (2010 r.) i Pekin +20 (2015 r.),

–        uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (tzw. konwencję stambulską), która weszła w życie 1 sierpnia 2014 r., oraz rezolucję Parlamentu z 28 listopada 2019r. w sprawie przystąpienia UE do konwencji stambulskiej i innych środków przeciwdziałania przemocy ze względu na płeć[1],

–        uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ uzgodnione w 2015 r.,

–        uwzględniając dokument tematyczny Komisarza Praw Człowieka Rady Europy z 4 grudnia 2017 r. zatytułowany „Prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne kobiet w Europie”,

–        uwzględniając wnioski z organizowanego przez Komisję dorocznego seminarium w sprawie praw podstawowych z 2017 r. zatytułowanego „Prawa kobiet w dzisiejszych trudnych czasach”,

–        uwzględniając zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia z 2018 r. dotyczące zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego nastolatków oraz ich praw w tej dziedzinie,

–        uwzględniając sprawozdanie z misji Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia z 10 lipca 2017 r. sporządzone w następstwie misji w Polsce (22–24 maja 2017 r.) oraz sprawozdanie z misji z 3 grudnia 2018 r. sporządzone przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w następstwie wysłania do Polski delegacji ad hoc w sprawie sytuacji w zakresie praworządności (19–21 września 2018 r.),

–        uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Polski, w szczególności rezolucję z 15 listopada 2017 r. w sprawie sytuacji w zakresie praworządności i demokracji w Polsce[2] oraz rezolucję z 17 września 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stwierdzenia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską zasady praworządności[3],

–        uwzględniając cztery postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego wszczęte przez Komisję przeciwko Polsce w związku z reformą polskiego systemu sądownictwa oraz wniosek dotyczący decyzji Rady z 20 grudnia 2017 r. w sprawie stwierdzenia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Rzeczpospolitą Polską zasady praworządności (COM(2017)0835),

–        uwzględniając swoją rezolucję z 1 marca 2018 r. w sprawie decyzji Komisji o zastosowaniu art. 7 ust. 1 TUE w związku z sytuacją w Polsce[4],

–        uwzględniając swoją rezolucję z 14 listopada 2019 r. w sprawie penalizacji edukacji seksualnej w Polsce[5],

–        uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z 4 kwietnia 2019 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich[6] i swoją rezolucję ustawodawczą z 17 kwietnia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program „Prawa i Wartości”[7],

–        uwzględniając swoją rezolucję z 13 lutego 2019 r. w sprawie pogorszenia sytuacji w zakresie praw kobiet i równouprawnienia w UE[8],

–        uwzględniając swoją rezolucję z 18 grudnia 2019 r. w sprawie dyskryminacji osób LGBTI i nawoływania do nienawiści do nich w sferze publicznej, w tym stref wolnych od LGBTI[9],

–        uwzględniając swoją  rezolucję z 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami[10],

–        uwzględniając komunikat Komisji z 30 września 2020 r. pt. „Sprawozdanie na temat praworządności z 2020 r. – Sytuacja w zakresie praworządności w Unii Europejskiej” (COM(2020)0580) oraz rozdział poświęcony sytuacji w zakresie praworządności w Polsce,

–        uwzględniając pismo pięciu przewodniczących większościowych grup politycznych w Parlamencie Europejskim skierowane do premiera Polski 30 października 2020 r.[11],

–        uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

  1. mając na uwadze, że Unia głosi, iż opiera się na wartościach takich jak poszanowanie godności ludzkiej, wolność, demokracja, równość, sprawiedliwość, praworządność, poszanowanie praw człowieka i niedyskryminacja, co zapisano w art. 2 TUE; mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego i Traktatów UE wszystkie państwa członkowskie podjęły zobowiązania i zadania związane z poszanowaniem, gwarantowaniem oraz stosowaniem praw podstawowych;
  2. mając na uwadze, że skuteczny, niezależny i bezstronny wymiar sprawiedliwości ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia praworządności i ochrony praw podstawowych oraz wolności obywatelskich mieszkańców UE;
  3. mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach i Karcie oraz że musi zostać zapewnione jego pełne poszanowanie; mając na uwadze, że – zgodnie z Kartą, EKPC i orzecznictwem ETPC – prawa seksualne i reprodukcyjne kobiet związane są z wieloma prawami człowieka, takimi jak prawo do życia, prawo do wolności od nieludzkiego lub poniżającego traktowania, prawo dostępu do opieki zdrowotnej, prawo do prywatności, informacji i edukacji oraz zakaz dyskryminacji; mając na uwadze, że te prawa człowieka znajdują również odzwierciedlenie w Konstytucji RP;
  4. mając na uwadze, że Parlament uwzględnił kwestię praw seksualnych i reprodukcyjnych w niedawno przyjętym programie EU4Health w celu zapewnienia terminowego dostępu do towarów umożliwiających dbałość o prawa i zdrowie seksualne i reprodukcyjne (np. do leków, środków antykoncepcyjnych czy sprzętu medycznego);
  5. mając na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny został powołany jako jeden z głównych mechanizmów kontroli i równowagi demokracji konstytucyjnej i praworządności w Polsce;
  6. mając na uwadze, że Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW) i Komitet ONZ do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych wydały w sierpniu 2018 r. wspólne oświadczenie, w którym podkreśliły, że dostęp do bezpiecznej i legalnej aborcji, a także związanych z nią usług i informacji stanowi element o zasadniczym znaczeniu dla zdrowia reprodukcyjnego kobiet, a jednocześnie zaapelowały do państw o zaprzestanie stosowania ograniczeń w zakresie praw seksualnych i reprodukcyjnych przysługujących kobietom i dziewczętom, gdyż ograniczenia te zagrażają ich zdrowiu i życiu; mając na uwadze, że dostęp do aborcji stanowi prawo człowieka, a jej opóźnianie i odmowa są formami przemocy uwarunkowanej płcią i mogą być równoznaczne z torturami lub okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem; mając na uwadze, że prawa seksualne i reprodukcyjne są celami zapisanymi w ramach celu zrównoważonego rozwoju ONZ nr 3, przemoc ze względu na płeć i szkodliwe praktyki są celami zapisanymi w ramach celu zrównoważonego rozwoju nr 5;
  7. mając na uwadze, że dostęp do kompleksowych i dostosowanych do wieku informacji, edukacji seksualnej i edukacji o relacjach międzyludzkich oraz prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne, w tym planowanie rodziny, metody zapobiegania ciąży oraz bezpieczna i legalna aborcja, a także autonomia dziewcząt i kobiet i zdolność do podejmowania przez nie wolnych i niezależnych decyzji dotyczących ich ciała i życia są warunkami wstępnymi ich niezależności ekonomicznej, przez co mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia równości płci i wyeliminowania przemocy uwarunkowanej płcią; mając na uwadze, że jest to ich ciało i ich wybór;
  8. mając na uwadze, że Polska ratyfikowała konwencję stambulską, konwencję z Lanzarote, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz Konwencję o prawach dziecka i jest zobowiązana na mocy międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka do zapewnienia dostępu do kompleksowej edukacji seksualnej i informacji, w tym na temat zagrożenia, jakie stanowi wykorzystywanie seksualne i niegodziwe traktowanie w celach seksualnych, a także do zwalczania stereotypów związanych z płcią w społeczeństwie; mając na uwadze, że Polska nie wykonała wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie dostępu do legalnej aborcji; mając na uwadze, że Komitet Ministrów Rady Europy skrytykował Polskę za brak postępów w tym zakresie;
  9. mając na uwadze, że istnieje wiele różnic w dostępie do aborcji w poszczególnych państwach członkowskich; mając na uwadze, że Polska ma jeden z najniższych wyników w Unii Europejskiej w „europejskim atlasie antykoncepcji 2020”, gdyż wprowadziła jedną z najbardziej restrykcyjnych strategii politycznych w zakresie dostępu do środków antykoncepcyjnych, planowania rodziny, doradztwa i dostarczania informacji online; mając na uwadze, że Polska jest jednym z nielicznych państw, w których wymaga się recepty na antykoncepcję ratunkową, lecz lekarze często odmawiają jej wypisania, powołując się na klauzulę sumienia;
  10. mając na uwadze, że od wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 2015 r. w sprawie ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty ani pracownicy służby zdrowia, ani placówki opieki zdrowia nie są prawnie zobowiązani do kierowania pacjentów do alternatywnych placówek lub lekarzy, jeżeli odmawiają pacjentom świadczenia usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego pacjentów, powołując się na klauzulę sumienia; mając na uwadze, że ostateczna wersja ustawy zmienionej w lipcu 2020 r. nie zawierała obowiązku skierowania do alternatywnej placówki, jak pierwotnie proponowano; mając na uwadze, że takie pominięcie świadczy o całkowitym lekceważeniu zalecenia Komitetu Ministrów Rady Europy w odniesieniu do wykonania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka przeciwko Polsce w dziedzinie praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego;
  11. mając na uwadze, że według organizacji społeczeństwa obywatelskiego takich jak Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny w 2018 r. jedynie 10 % szpitali zakontraktowanych przez polski Narodowy Fundusz Zdrowia przeprowadzało legalne aborcje; oznacza to, że całe polskie województwa odmawiają zapewnienia bezpiecznej i legalnej aborcji, co sprawia, że dostęp kobiet do takich usług jest niezwykle trudny, a często niemożliwy;
  12. mając na uwadze, że z powodu strachu i nacisków ze strony kolegów i organów medycznych lekarze w Polsce wolą nie być wiązani z procedurami aborcyjnymi; mając na uwadze, że oprócz powszechnie stosowanej klauzuli sumienia lekarze stwarzają dodatkowe przeszkody pozastatutowe, takie jak zbędne badania lekarskie, konsultacje psychologiczne lub dodatkowe konsultacje ze specjalistami, bądź ograniczają prawa kobiet do badań prenatalnych i informacji, które powinny być gwarantowane wszystkim w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej;
  13. mając na uwadze, że dostęp do opieki ginekologicznej w Polsce jest bardzo ograniczony, a w niektórych regionach prawie niemożliwy, czego skutkiem jest duża liczba niepożądanych ciąż, zły stan zdrowia reprodukcyjnego, częste występowanie raka szyjki macicy i niewystarczający dostęp do antykoncepcji; mając na uwadze, że dostęp do opieki zdrowotnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz prawa osób LGBTI+ są bardzo ograniczone; mając na uwadze, że osoby transseksualne i niebinarne wymagające opieki ginekologicznej są dyskryminowane w placówkach zdrowia i często odmawia się im dostępu do opieki;
  14. mając na uwadze, że od początku 2019 r. ponad 80 samorządów w Polsce przyjęło uchwały przeciwko osobom LGBTI+, w których oświadczają, że są wolne od „ideologii LGBT”, lub zatwierdziło w całości lub w części Samorządową Kartę Praw Rodzin, dyskryminującą w szczególności rodziny niepełne oraz rodziny i osoby LGBTI+, a także de facto ograniczającą swobodny przepływ obywateli UE należących do tych grup;
  15. mając na uwadze, że w Polsce co roku do 200 000 kobiet przerywa ciążę i jest zmuszone korzystać z aborcji pozaustawowej, polegającej głównie na zażywaniu tabletki „dzień po” bez niezbędnego zawodowego nadzoru i doradztwa ze strony lekarza; mając na uwadze, że szacuje się, iż do 30 000 kobiet jest zmuszone co roku wyjeżdżać z Polski za granicę, aby uzyskać potrzebną opiekę zdrowotną i dostęp do aborcji[12]; mając na uwadze, że dostęp do tych środków wiąże się z kosztami usług, co oznacza, że nie są one jednakowo dostępne dla wszystkich kobiet, zwłaszcza kobiet znajdujących się w gorszej sytuacji społeczno-gospodarczej i migrantek o nieuregulowanej sytuacji; mając na uwadze, że dostęp do bezpiecznej aborcji w Polsce ma jedynie ograniczona liczba kobiet;
  16. mając na uwadze, że w dniu 22 października 2020 r., w odpowiedzi na wniosek 119 posłów do polskiego parlamentu poparty przez tzw. ruchy ochrony życia, Trybunał Konstytucyjny uznał za niekonstytucyjny przepis ustawy z 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, który dopuszcza aborcję, kiedy badania prenatalne lub inne względy medyczne wskazują na wysokie prawdopodobieństwo ciężkiej i nieodwracalnej wady lub nieuleczalnej choroby płodu zagrażającej jego życiu;
  17. mając na uwadze, że w 2019 r. na 1 110 zabiegów przerwania ciąży wysokie prawdopodobieństwo ciężkiej nieodwracalnej wady lub nieuleczalna choroba płodu stanowiły podstawę prawną w 1 074 przypadkach, natomiast pozostałe zabiegi przeprowadzono, gdy ciąża stanowiła zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety albo powstała w wyniku czynu zabronionego (gwałtu), czyli w pozostałych dwóch sytuacjach, w których ustawa o planowaniu rodziny z 1993 r. dopuszcza aborcję;
  18. mając na uwadze, że wyrok stanie się obowiązujący z chwilą jego publikacji, która według polskiego prawa jest obowiązkowa, a po opublikowaniu będzie oznaczał prawie całkowity zakaz aborcji, uznając ją za przestępstwo i prowadząc do rozwoju pokątnej, źle przeprowadzanej aborcji oraz migracji aborcyjnej, dostępnej tylko niektórym, co zagraża zdrowiu i prawom kobiet, a także ich życiu; mając na uwadze, że chociaż wyroku jeszcze nie opublikowano, wielu kobietom ciężarnym, które poinformowano o wysokim prawdopodobieństwie ciężkiej nieodwracalnej wady lub nieuleczalnej choroby płodu, ograniczono prawo do legalnej aborcji;
  19. mając na uwadze, że wyrok jest nowym – spośród wielu dokonywanych w ostatnich latach – atakiem na praworządność i prawa człowieka oraz dodatkową próbą ograniczania praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego w Polsce; mając na uwadze, że ataki te zostały początkowo powstrzymane w latach 2016, 2018 i 2020 w wyniku masowych protestów polskich obywateli wyrażanych w formie „czarnych protestów”, które były zdecydowanie popierane przez posłów do Parlamentu Europejskiego z różnych grup politycznych;
  20. mając na uwadze, że wyrok zapadł w czasie, gdy z powodu drugiej fali pandemii COVID-19 we wszystkich państwach członkowskich UE, w tym w Polsce, obowiązywały ograniczenia związane ze zdrowiem publicznym, co poważnie przeszkodziło prawdziwej debacie demokratycznej i właściwemu procesowi mającym zasadnicze znaczenie w przypadku problemów dotyczących praw podstawowych;
  21. mając na uwadze, że pomimo ograniczeń sanitarnych i zagrożenia w całej Polsce i na świecie miały miejsce bezprecedensowe protesty; mając na uwadze, że tysiące demonstrantów nadal protestują przeciw poważnemu ograniczaniu ich podstawowych praw w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego; mając na uwadze, że do kontroli protestów użyto oddziałów prewencji policji oraz żandarmerii wojskowej, a funkcjonariusze organów ścigania stosowali nadmierną siłę i przemoc fizyczną przeciwko pokojowym demonstrantom, w tym posłom do polskiego parlamentu oraz polskim posłom do Parlamentu Europejskiego; mając na uwadze, że działania te są sprzeczne z nałożonymi na polski rząd na podstawie międzynarodowego prawa praw człowieka, w tym Karty, zobowiązaniami zagwarantowania prawa do pokojowych zgromadzeń, a także sprzeczne z wytycznymi specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. prawa do wolności pokojowego gromadzenia się i zrzeszania, w których jest mowa o ogólnej zasadzie nieużywania wojska do zapewniania porządku publicznego w czasie zgromadzeń;
  22. mając na uwadze, że władze publiczne używały gróźb, w tym znaczących kar finansowych, aby uniemożliwić udział obywateli polskich i osób mieszkających w Polsce w manifestacjach, a prokurator generalny i minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro ogłosił, że organizatorom protestów zostaną postawione zarzuty karne, które mogą prowadzić do nałożenia kary pozbawienia wolności do ośmiu lat; mając na uwadze, że wielu demonstrantów, w tym małoletnich, bezprawnie zatrzymano;
  23. mając na uwadze, że 28 października 2020 r. wicepremier Jarosław Kaczyński wezwał wszystkich do obrony tradycyjnych polskich wartości oraz kościołów za wszelką cenę, co doprowadziło do agresji nacjonalistycznych chuliganów na demonstrantów; mając na uwadze, że wartości kulturowych i religijnych nadużywa się więc w Polsce, aby przeszkodzić w pełnym wykonywaniu praw kobiet, równości dla kobiet oraz korzystaniu przez nie z prawa do decydowania o własnym ciele; mając na uwadze, że organizacja fundamentalistyczna Ordo Iuris, ściśle związana z koalicją rządzącą, jest siłą napędową kampanii mających na celu podważenie praw człowieka i równości płci w Polsce, łącznie z próbami zakazu aborcji, i wzywa do wycofania się Polski z konwencji stambulskiej oraz do stworzenia „stref wolnych od LGBTI”;
  24. mając na uwadze, że według najnowszych sondaży większość ludzi w Polsce popiera prawo dostępu do aborcji do 12. tygodnia ciąży bez ograniczeń; mając na uwadze, że demonstranci domagają się także ustąpienia rządu z powodu powtarzających się ataków na praworządność; mając na uwadze, że protesty są organizowane i koordynowane w większości przez organizacje kierowane przez kobiety, działaczy oraz organizacje społeczeństwa obywatelskiego przy poparciu ze strony opozycji politycznej; mając na uwadze, że złożony przez polskiego prezydenta w następstwie protestów projekt przepisów dotyczących aborcji jest niezadowalający;
  25. mając na uwadze, że ustawy polskiego parlamentu dotyczące Trybunału Konstytucyjnego przyjęte 22 grudnia 2015 r. i 22 lipca 2016 r., a także pakiet trzech ustaw przyjętych pod koniec 2016 r. poważnie osłabiły niezależność i legitymację Trybunału Konstytucyjnego; mając na uwadze, że ustawy z 22 grudnia 2015 r. i 22 lipca 2016 r. Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodne z konstytucją odpowiednio 9 marca i 11 sierpnia 2016 r.; mając na uwadze, że władze polskie nie opublikowały tych orzeczeń ani nie zastosowały się do nich; mając na uwadze, że w Polsce nie można już skutecznie zagwarantować konstytucyjności ustaw, odkąd w życie weszły wyżej wymienione zmiany ustawodawcze[13];
  26. mając na uwadze, że wyżej wspomniany wyrok wydali sędziowie wybrani przez koalicję pod przewodnictwem PiS i całkowicie zależni od jej polityków; mając na uwadze, że marszałek polskiego Senatu uznał wyrok za nieważny i wezwał rząd do niepublikowania go, ponieważ narusza on zobowiązania Polski w obszarze praw człowieka i jest niezgodny z wcześniejszymi przepisami dotyczącymi Konstytucji RP, a także z powodu niezgodnego z prawem mianowania trzech sędziów i prezesa Trybunału Konstytucyjnego[14];
  27. mając na uwadze, że Komisja i Parlament wyraziły głębokie zaniepokojenie dotyczące praworządności, w tym legalności, niezależności i skuteczności Trybunału Konstytucyjnego; mając na uwadze, że w następstwie przeprowadzonych w 2015 r. reform wymiaru sprawiedliwości w Polsce Komisja wszczęła postępowanie przewidziane w art. 7 ust. 1;
  28. surowo potępia wyrok Trybunału Konstytucyjnego oraz osłabienie praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego kobiet w Polsce; potwierdza, że wyrok jest zagrożeniem dla zdrowia i życia kobiet; przypomina, że surowo krytykował wszelkie wnioski lub ograniczenia ustawodawcze mające na celu dalszy zakaz i ograniczanie dostępu do bezpiecznej legalnej aborcji w Polsce, które to wnioski oznaczały praktycznie zakaz dostępu do aborcji w tym kraju, ponieważ większość zabiegów legalnej aborcji przeprowadzono z powodu ciężkiej i nieodwracalnej wady lub nieuleczalnej choroby płodu zagrażającej jego życiu; przypomina, że powszechny dostęp do opieki zdrowotnej oraz do praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego to podstawowe prawa człowieka;
  29. zauważa, że ograniczenie dostępu do aborcji lub jej zakaz w żadnym razie jej nie eliminuje, lecz spycha do podziemia, co prowadzi do wzrostu liczby niezgodnych z prawem, źle przeprowadzonych, pozaustawowych i zagrażających życiu przypadków aborcji; nalega, aby nie wprowadzać zabiegów aborcji do kodeksu karnego, ponieważ ma to odstraszający wpływ na lekarzy, którzy nie chcą świadczyć usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego z obawy przed sankcjami karnymi;
  30. ubolewa, że wyrok wydano w czasie, gdy ograniczenia sanitarne związane z pandemią COVID-19 poważnie zakłóciły właściwy przebieg procesów demokratycznych; surowo krytykuje restrykcyjny zakaz zgromadzeń publicznych, który wprowadzono bez ogłoszenia stanu klęski żywiołowej przewidzianego w art. 232 Konstytucji RP;
  31. przypomina, że prawa kobiet są prawami podstawowymi oraz że zgodnie z Traktatami, Kartą oraz prawem międzynarodowym instytucje UE i państwa członkowskie mają obowiązek prawny stać na straży tych praw;
  32. zauważa, że nieuzasadniony nadmiar ograniczeń w dostępie do aborcji wynikający z ww. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego skutkuje brakiem ochrony przyrodzonej i niezbywalnej godności kobiet, ponieważ narusza Kartę, EKPC, orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, liczne konwencje międzynarodowe, których Polska jest sygnatariuszem, a także Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej;
  33. stanowczo wzywa polski parlament i polskie władze do niepodejmowania żadnych dalszych prób ograniczania praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, ponieważ takie działania naruszają zasadę zakazującą retrogresji zapisaną w międzynarodowym prawie dotyczącym praw człowieka; zdecydowanie potwierdza, że odmowa poszanowania praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego jest formą przemocy ze względu na płeć; apeluje do polskich władz, by przedsięwzięły środki w celu pełnego wykonania wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawach przeciwko Polsce, który to Trybunał orzekł, że restrykcyjne przepisy aborcyjne naruszają prawa kobiet w kontekście praw człowieka; podkreśla, że nieutrudniony dostęp we właściwym czasie do usług zdrowia reprodukcyjnego oraz uszanowanie niezależności i decyzji reprodukcyjnych kobiet mają podstawowe znaczenie dla ochrony praw kobiet w kontekście praw człowieka i równouprawnienia płci;
  34. podkreśla potrzebę zapewnienia powszechnego dostępu do kompleksowej, opartej na dowodach, niedyskryminującej i dostosowanej do wieku edukacji seksualnej, ponieważ brak informacji i edukacji na temat seksualności skutkuje wyższym odsetkiem nieplanowanych ciąż;
  35. zdecydowanie potępia niedawną decyzję polskiego Ministra Sprawiedliwości o oficjalnym rozpoczęciu procesu wycofywania się Polski z konwencji stambulskiej, co stanowiłoby poważny regres jeśli chodzi o równouprawnienie płci, prawa kobiet i walkę z przemocą ze względu na płeć; wzywa polskie władze, by zagwarantowały skuteczne i praktyczne stosowanie tej konwencji, m.in. by zapewniły wystarczającą liczbę wysokiej jakości schronisk dla kobiet, które padły ofiarą przemocy, i ich dzieci, biorąc pod uwagę wzrost przemocy ze względu na płeć podczas pandemii COVID-19, a także zapewniły dostęp do podstawowego wsparcia i usług zdrowotnych, w tym opieki zdrowotnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego;
  36. ubolewa, że dostęp do usług opieki zdrowotnej na niektórych obszarach Polski jest nadal ograniczony oraz że według Najwyższej Izby Kontroli w 2018 r. tylko 2 % kobiet w ciąży mieszkających na obszarach wiejskich w Polsce przeszło wszystkie rutynowe badania niezbędne w okresie ciąży, takie jak badanie USG płodu, kardiotokografia czy badanie krwi matki;
  37. ubolewa z powodu coraz częstszego korzystania przez lekarzy z klauzuli sumienia, co skutkuje brakiem sprawnych mechanizmów skierowań dla pacjentek poszukujących usług aborcyjnych i spowolnieniem procedur odwoławczych dla kobiet, którym odmawia się takich usług, a także ubolewa nad faktem, że ginekolodzy często powołują się na klauzulę sumienia w reakcji na prośbę o przepisanie środków antykoncepcyjnych, a tym samym skutecznie ograniczają dostęp do antykoncepcji w Polsce; zauważa, że klauzula sumienia utrudnia również dostęp do badań prenatalnych, co nie tylko narusza prawo kobiety do informacji o stanie płodu, lecz w wielu przypadkach uniemożliwia też skuteczne leczenie dziecka w czasie ciąży lub bezpośrednio po porodzie; wzywa polskie władze do uchylenia ustawy ograniczającej dostęp do tabletki „dzień po”;
  38. jest głęboko zaniepokojony faktem, że tysiące kobiet muszą podróżować, aby uzyskać dostęp do podstawowej usługi zdrowotnej, jaką jest aborcja; podkreśla, że transgraniczne usługi aborcyjne nie są realną opcją dla kobiet znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji i zmarginalizowanych; jest zaniepokojony faktem, że wyjazd do innego państwa zagraża zdrowiu i dobrostanowi kobiet, ponieważ często podróżują one samotnie; podkreśla znaczenie opieki poaborcyjnej, zwłaszcza dla kobiet, które mają powikłania wynikające z niepełnej lub źle przeprowadzonej aborcji;
  39. solidaryzuje się z tysiącami Polaków, którzy pomimo zagrożeń sanitarnych wyszli na ulice, protestując przeciwko poważnym ograniczeniom podstawowych wolności i praw, w szczególności z polskimi kobietami i osobami LGBTI+, oraz wyraża dla nich poparcie; zauważa, że protestujący, oprócz żądania unieważnienia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, potępiają również tzw. „kompromis” aborcyjny, a także domagają się liberalizacji prawa aborcyjnego i poszanowania autonomii cielesnej; przypomina, że wolność zgromadzeń i wolność zrzeszania się definiuje Unię Europejską, nawet w czasie pandemii;
  40. zdecydowanie potępia nadmierne i nieproporcjonalne użycie siły i przemoc ze strony organów ścigania i organizacji niepaństwowych, takich jak skrajnie prawicowe grupy nacjonalistyczne, wobec demonstrujących osób, w tym działaczy i organizacji broniących praw kobiet; wzywa polskie władze, by pociągnęły do odpowiedzialności osoby atakujące protestujących;
  41. zwraca się do polskich władz o poprawę przepisów krajowych na rzecz zwiększenia praw kobiet i równouprawnienia płci poprzez zapewnienie wszelkich niezbędnych zasobów finansowych i ludzkich instytucjom walczącym z dyskryminacją ze względu na płeć i płeć społeczno-kulturową;
  42. wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej oceny składu Trybunału Konstytucyjnego, którego niezgodność z prawem stanowi podstawę do zakwestionowania orzeczeń Trybunału, a tym samym jego zdolności do stania na straży Konstytucji RP; podkreśla, że wspomniane orzeczenie jest kolejnym przykładem politycznego przejęcia władzy sądowniczej i systemowego łamania praworządności w Polsce;
  43. wzywa Radę, by zajęła się tą kwestią oraz innymi zarzutami dotyczącymi naruszania praw podstawowych w Polsce dzięki zwiększeniu zakresu obecnych wysłuchań dotyczących sytuacji w Polsce, zgodnie z art. 7 ust. 1 TUE; wzywa Radę do przeprowadzenia zaplanowanego na 10 i 11 grudnia 2020 r. formalnego wysłuchania na temat aktualnej sytuacji w Polsce;
  44. z zadowoleniem przyjmuje wstępne porozumienie z 5 listopada 2020 r. w sprawie przepisów ustanawiających mechanizm umożliwiający zawieszenie płatności z budżetu na rzecz państwa członkowskiego naruszającego praworządność; wzywa Komisję do zdecydowanego działania w związku z niedawno uzgodnioną warunkowością w odniesieniu do przyszłych wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027;
  45. wzywa Radę i Komisję, by zapewniły odpowiednie finansowanie krajowym i lokalnym organizacjom społeczeństwa obywatelskiego w celu zwiększenia oddolnego wsparcia demokracji, praworządności i praw podstawowych w państwach członkowskich, w tym w Polsce; wzywa Komisję do natychmiastowego i bezpośredniego wsparcia programów i polskich organizacji społeczeństwa obywatelskiego działających na rzecz ochrony praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego kobiet; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by poprzez programy finansowania wspierały kampanie uświadamiające i szkolenia;
  46. wzywa Komisję, aby w pierwszej kolejności dopilnowała, by każdy obywatel miał dostęp do jednakowej i silnej ochrony prawnej z wszystkich względów wymienionych w art. 19 TFUE; wzywa Radę do natychmiastowego odblokowania i zakończenia negocjacji dotyczących dyrektywy horyzontalnej w sprawie niedyskryminacji i z zadowoleniem przyjmuje nowe zobowiązania Komisji w tej sprawie;
  47. wzywa Komisję, by wspierała państwa członkowskie w gwarantowaniu powszechnego dostępu do usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, w tym do aborcji; wzywa Komisję do zagwarantowania praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego poprzez włączenie prawa do aborcji do następnej strategii UE w dziedzinie zdrowia;
  48. zwraca uwagę na płynące z wielu państw członkowskich wyrazy wsparcia dla polskich kobiet i zainteresowanie ich sprawą; wzywa UE do finansowania organizacji ułatwiających współpracę transgraniczną między organizacjami zapewniającymi bezpieczną i legalną aborcję;
  49. wzywa Komisję, by potwierdziła zastosowanie dyrektywy 2004/113/WE[15] do towarów i usług w zakresie praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz by uznała, że ograniczenia i bariery w dostępie do towarów i usług w zakresie praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego stanowią dyskryminację ze względu na płeć, ponieważ dotykają w sposób nieproporcjonalny jednej płci (kobiet) lub słabszych grup społecznych (np. osób trans- i niebinarnych); potępia nadużywania przez polski rząd wymiaru sprawiedliwości oraz uprawnień ustawodawczych w celu instrumentalizacji i upolitycznienia życia i zdrowia kobiet oraz osób LGBTI+, co prowadzi do ich dyskryminacji w tym względzie;
  50. wzywa Komisję do przyjęcia wytycznych dla państw członkowskich w celu zapewnienia równego dostępu do towarów i usług w zakresie praw i zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, zgodnie z prawem UE i orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka;
  51. apeluje do Rady o pilne zakończenie ratyfikacji konwencji stambulskiej przez UE; z całą mocą potępia podejmowane w niektórych państwach członkowskich próby wycofania już przedsięwziętych środków w zakresie wdrożenia konwencji i zwalczania przemocy ze względu na płeć; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie dodania przemocy ze względu na płeć do wykazu przestępstw UE zgodnie z art. 83 TFUE;
  52. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie, prezydentowi, rządowi i parlamentowi Polski, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

 

[1]        Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0080.

[2]        Dz.U. C 356 z 4.10.2018, s. 44.

[3]        Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0225.

[4]        Dz.U. C 129 z 5.4.2019, s. 13.

[5]        Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0058.

[6]        Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0349.

[7]        Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0407.

[8]        Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0111.

[9]        Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0101.

[10]       Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0054.

[11]       Przewodniczący grupy PPE Manfred Weber, przewodnicząca grupy S&D Iratxe García Pérez, przewodniczący grupy Renew Dacian Cioloș, współprzewodniczący grupy Verts/ALE Philippe Lamberts oraz współprzewodniczący grupy GUE/NGL Manon Aubry i Martin Schirdewan.

[12]       https://www.theseus.fi/handle/10024/138222

[13]       Opinia Komisji Weneckiej z 14 i 15 października 2016 r. w sprawie ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, pkt 128; Komitet Praw Człowieka ONZ, wnioski końcowe dotyczące siódmego sprawozdania okresowego nt. Polski, 23 listopada 2016 r., pkt 7–8; Zalecenie Komisji (UE) 2017/1520 z dnia 26 lipca 2017 r. w sprawie praworządności w Polsce (Dz.U. L 228 z 2.9.2017, s. 19).

[14]       https://www.senat.gov.pl/aktualnoscilista/art,13159,zespol-ekspertow-przy-marszalku-senatu-o-wyroku-trybunalu-konstytucyjnego.html

         

[15]       Dyrektywa Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzająca w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług (Dz.U. L 373 z 21.12.2004, s. 37).

  • Opublikowane w dziale Dokumenty
Czytaj więcej...
Wspólna deklaracja VIII Szczytu Trójstronnego Cypr - Egipt - Grecja, Nikozja, 21 października 2020 r

Wspólna deklaracja VIII Szczytu Trójstronnego Cypr - Egipt - Grecja, Nikozja, 21 października 2020 r

Wspólna deklaracja VIII Szczytu Trójstronnego Cypr - Egipt - Grecja, Nikozja, 21 października 2020 r

My, Nicos Anastasiades, Prezydent Republiki Cypryjskiej, Abdel Fattah El-Sisi, Prezydent Arabskiej Republiki Egiptu i Kyriakos Mitsotakis, premier Republiki Greckiej, spotkaliśmy się w Nikozji na Cyprze 21 października br. 2020, w ramach trójstronnej współpracy i koordynacji między naszymi trzema krajami. Omówiliśmy szeroki zakres zagadnień i ponownie podkreśliliśmy znaczenie wzmożenia naszych wysiłków na rzecz pokoju, stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu we wschodniej części Morza Śródziemnego.

Omówiliśmy bezprecedensowe wyzwanie Covid-19 i ogromny wpływ, jaki pandemia wywiera na systemy społeczne, gospodarcze i zdrowotne na całym świecie. W odniesieniu do trwających wysiłków na rzecz przezwyciężenia kryzysu wymieniliśmy poglądy i doświadczenia na temat najlepszych możliwych praktyk i wyciągniętych wniosków. Skala wyzwania skłoniła przywódców do zbadania możliwości przyszłej współpracy w zakresie zapobiegania i regionalnego zarządzania pandemiami.

Przyjrzeliśmy się najnowszemu stanowisku mechanizmu ambitnej i ciągłej współpracy, który jest uważany za ważny kamień milowy w stosunkach między naszymi trzema krajami. Ponadto omówiliśmy postępy osiągnięte we współpracy sektorowej m.in. w dziedzinie obronności i bezpieczeństwa, energetyki, inwestycji, turystyki, diaspory, ochrony środowiska, ochrony dziedzictwa kulturowego, badań i innowacji oraz edukacji.

Wyraziliśmy chęć dalszego zacieśniania naszej współpracy poprzez szereg umów dotyczących poszukiwań i przesyłu gazu ziemnego, co dodatkowo podkreśla fakt, że odkrycie złóż węglowodorów może służyć jako katalizator stabilności i dobrobytu w regionie. W związku z tym serdecznie powitaliśmy podpisanie statutu Wschodnio-Śródziemnomorskiego Forum Gazowego (EMGF) przez wszystkich siedmiu członków założycieli, który ustanawia EMGF jako organizację regionalną z siedzibą w Kairze, otwartą na wszystkie kraje wyznające te same wartości i cele EMGF i chęć współpracy na rzecz bezpieczeństwa całego regionu i dobrobytu jego narodów. Opierając się na podstawowej zasadzie, zgodnie z którą w pełni szanuje prawa członków do ich zasobów naturalnych, zgodnie z prawem międzynarodowym, EMGF będzie wspierać ich wysiłki na rzecz uwolnienia pełnego potencjału zasobów gazu w regionie i monetyzacji ich rezerw.

Potwierdziliśmy również znaczenie utworzenia projektu EuroAfrica, jako elektroenergetycznego połączenia między sieciami Egiptu, Cypru i Grecji, promującego trójstronną współpracę i zwiększającego bezpieczeństwo dostaw energii nie tylko do krajów zaangażowanych, ale także Europy, ponieważ stworzy autostradę do przesyłu znacznych ilości energii elektrycznej wytwarzanej z gazu z pól wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego, ale także z odnawialnych źródeł energii. Interkonektor elektroenergetyczny EuroAfrica stanowi ważny element strategii przyspieszenia rozwoju wschodnio-śródziemnomorskiego korytarza energetycznego jako nowego alternatywnego źródła dostaw energii z regionu na kontynent europejski i odwrotnie. W związku z tym oczekujemy szybkiego podpisania przez naszych ministrów protokołu ustaleń, który określa ramy współpracy umożliwiające terminową realizację projektu, odzwierciedlając nasze wspólne zaangażowanie w osiągnięcie tego celu.

Potwierdziliśmy nasze zobowiązanie do ustanowienia Stałego Sekretariatu ds. Mechanizmu Trójstronnego między Cyprem, Egiptem i Grecją z siedzibą w Nikozji w sposób, który pozwoli zachować wyjątkowość stosunków między tymi trzema krajami. W tym celu uzgodniliśmy również, że przystąpimy do wyznaczenia przedstawicieli krajów do Sekretariatu najwcześniej, tak aby Sekretariat mógł rozpocząć działalność przed końcem 2020 roku.

Ponownie podkreśliliśmy konieczność wzmożenia międzynarodowych wysiłków na rzecz zwalczania rozprzestrzeniania się terroryzmu i ekstremizmu oraz wezwaliśmy społeczność międzynarodową, w szczególności ONZ, do podjęcia dalszych działań, zgodnie z prawem międzynarodowym, przeciwko wszystkim grupom terrorystycznym, niezależnie od ich form i ideologii, a także podejmowanie konkretnych działań i środków w celu pociągnięcia do odpowiedzialności podmiotów regionalnych, które zapewniają grupom terrorystycznym fundusze, broń, zagranicznym bojownikom terrorystycznym, bezpieczne przystanie, podżeganie i środki masowego przekazu, z wyraźnym naruszeniem odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa.

Wymieniliśmy poglądy na temat ostatnich wydarzeń dotyczących sytuacji w Libii i powtórzyliśmy nasze stanowisko w sprawie potrzeby kompleksowego rozwiązania politycznego. W tym kontekście z zadowoleniem przyjęliśmy Deklarację kairską z 6 czerwca 2020 r., a także ogłoszenie o zawieszeniu broni z 21 sierpnia 2020 r. i uznaliśmy kluczową rolę Egiptu w realizacji tego celu. Wyraziliśmy również nasze zaangażowanie na rzecz jedności, suwerenności i integralności terytorialnej państwa libijskiego oraz potępiliśmy szkodliwą interwencję Turcji w sprawy Libii, z naruszeniem rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970/2011 i 1973/2011 oraz 2441/2018. Potępiliśmy również eksport broni i sprzętu wojskowego przez Turcję, a także sponsorowanie przez Turcję transferu zagranicznych bojowników terrorystycznych do Libii, co jest jawnym naruszeniem rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2396 (2017).

Powtarzamy, że Memorandum of Understanding w sprawie rozgraniczenia morskich obszarów jurysdykcyjnych na Morzu Śródziemnym oraz Memorandum of Understanding w sprawie współpracy bezpieczeństwa i wojskowej podpisane w listopadzie 2019 roku między Turcją a panem Fayezem El Sarajem są odpowiednio sprzeczne z prawem międzynarodowym i embargiem ONZ na dostawy broni do Libii i obie te kwestie osłabiają stabilność w regionie. Przypomnieliśmy, że protokół ustaleń w sprawie wytyczenia granic jurysdykcji morskich na Morzu Śródziemnym narusza suwerenne prawa państw trzecich, jest niezgodny z Prawem Morza i nie może powodować żadnych konsekwencji prawnych.

Wyraziliśmy nasze zaangażowanie na rzecz jedności, suwerenności, integralności terytorialnej i niezależności państwa syryjskiego. Zdecydowanie odrzucamy i potępiamy turecką inwazję i okupację północno-wschodniej Syrii, która doprowadziła do zmian demograficznych i pogorszyła sytuację w zakresie bezpieczeństwa, intensyfikując przepływ uchodźców i jeszcze bardziej destabilizując szerszy obszar. Ponadto położyliśmy nacisk na wsparcie międzynarodowych przedsięwzięć określonych w rezolucji RB ONZ nr 2254 i komunikacie genewskim, które wzmacniają polityczne rozwiązanie konfliktu w sposób integracyjny.

W kwestii palestyńskiej powtórzyliśmy potrzebę osiągnięcia wszechstronnego, sprawiedliwego i trwałego pokoju opartego na rozwiązaniu dwupaństwowym, zgodnie z odpowiednimi rezolucjami ONZ, oraz ustanowieniu suwerennego, trwałego i przylegającego państwa palestyńskiego w granicach i ze Wschodnią Jerozolimą jako stolicą, żyjącą w pokoju ze wszystkimi sąsiadami. Ponadto z zadowoleniem przyjęliśmy niedawne porozumienia normalizacyjne, które Izrael podpisał odpowiednio ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi i Bahrajnem i wierzymy, że stanowią one pozytywny wkład w osiągnięcie pokoju i stabilności na Bliskim Wschodzie.

Potwierdziliśmy nasze niezachwiane poparcie dla wysiłków rządu Republiki Cypryjskiej zmierzających do znalezienia kompleksowego, sprawiedliwego i realnego rozwiązania problemu cypryjskiego w oparciu o odpowiednie rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ i prawo międzynarodowe. Potępiliśmy działania Turcji w Varosha z naruszeniem odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa i wezwaliśmy Turcję do zaprzestania jej prowokacyjnych działań, przestrzegania w szczególności rezolucji ONZ 550 (1984) i 789 (1992) oraz do konstruktywnego i konkretnego wkładu we wznowienie zorganizowanych oraz zorientowane na wyniki negocjacje w celu wszechstronnego i trwałego rozwiązania problemu cypryjskiego na podstawie odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ. Takie rozwiązanie musi być zgodne ze zdolnością Republiki Cypryjskiej jako państwa członkowskiego UE i w pełni gwarantować jej niezależność, suwerenność, integralność terytorialną i bezpieczeństwo. W tym celu wygaśnięcie anachronicznych uzgodnień dotyczących bezpieczeństwa i wycofanie obcych sił pozostaje warunkiem sine qua non Republiki Cypryjskiej jako suwerennego państwa. Podkreśliliśmy, że Organizacja Narodów Zjednoczonych pozostaje jedynymi ramami, dzięki którym można osiągnąć porozumienie.

Wyraziliśmy głębokie zaniepokojenie niedawną eskalacją w strefach morskich we wschodniej części Morza Śródziemnego i zwiększoną militaryzacją obszaru, który zagraża szerszej stabilności, pokojowi i bezpieczeństwu na Morzu Śródziemnym. Zdecydowanie potępiliśmy nielegalne wiercenia i operacje sejsmiczne Turcji w cypryjskiej Wyłącznej Strefie Ekonomicznej (WSE)/ na szelfie kontynentalnym, na obszarach morskich wyznaczonych już zgodnie z prawem międzynarodowym, w tym między Republiką Cypryjską a Arabską Republiką Egiptu, w umowie o delimitacji WSE z 2003 r. potępiliśmy również ciągłe naruszanie greckiej narodowej przestrzeni powietrznej i wód terytorialnych na Morzu Egejskim oraz nielegalną działalność Turcji na obszarach leżących na greckim szelfie kontynentalnym, z naruszeniem prawa międzynarodowego. Podkreśliliśmy znaczenie poszanowania suwerenności i suwerennych praw każdego państwa w jego strefach morskich zgodnie z prawem międzynarodowym i odzwierciedleniem Konwencji ONZ o prawie morza (UNCLOS) i wezwaliśmy Turcję do trwałego powstrzymania się od takiego działania w przyszłości co pomoże stworzyć warunki sprzyjające dialogowi, którego nie można prowadzić w agresywnym środowisku lub pod groźbą użycia siły.

Podkreśliliśmy, że kwestią delimitacji szelfu kontynentalnego i wyłącznej strefy ekonomicznej należy się zająć poprzez dialog i negocjacje w dobrej wierze, z pełnym poszanowaniem prawa międzynarodowego. W związku z tym wzywamy Turcję do przyjęcia zaproszenia Cypru do podjęcia negocjacji, w dobrej wierze i z pełnym poszanowaniem prawa międzynarodowego, w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie rozgraniczenia morza między ich odpowiednimi wybrzeżami lub do przedłożenia tej kwestii do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. W tym samym duchu z zadowoleniem przyjęliśmy podpisanie i wejście w życie Umowy o wyznaczeniu wyłącznej strefy ekonomicznej między Grecją a Egiptem, ważnej umowy, która została zawarta w pełnej zgodności z prawem międzynarodowym odzwierciedlonym w UNCLOS, ponieważ przyczynia się do stabilności i bezpieczeństwa w region wschodniej części Morza Śródziemnego.

Omówiliśmy ostatnie wydarzenia w negocjacjach w sprawie Etiopskiej Tamy Wielkiego Odrodzenia (GERD) i wyraziliśmy głębokie zaniepokojenie, że negocjacje między Egiptem, Etiopią i Sudanem pod auspicjami Unii Afrykańskiej nie przyniosły efektów. Podkreśliliśmy, że negocjacje między państwami nadbrzeżnymi muszą być kontynuowane i powtórzyliśmy, że poprzednie porozumienia, zwłaszcza Deklaracja zasad z 2015 r., Która zobowiązuje Egipt, Etiopię i Sudan do osiągnięcia porozumienia w sprawie wypełnienia i funkcjonowania GERD, powinny zostać utrzymane, a spowodować znaczną szkodę. Zasada sprawiedliwego i rozsądnego wykorzystania oraz zasada współpracy powinny pozostać podstawą osiągnięcia uczciwego i wyważonego porozumienia.

Ponownie podkreśliliśmy znaczenie zachowania i ochrony dziedzictwa kulturowego regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu oraz podkreśliliśmy nasze postanowienie, aby zapobiegać nielegalnemu handlowi dobrami kulturowymi, w tym dobrami pochodzącymi z obszarów objętych konfliktem zbrojnym na Bliskim Wschodzie i zachęcać do tego pomóc wprowadzić zakaz nielegalnego handlu i wspierać zwrot tych nieruchomości. Potwierdziliśmy również, że jesteśmy zdecydowani zająć się kwestią ochrony podwodnego dziedzictwa kulturowego we wschodniej części Morza Śródziemnego przed nielegalnymi wykopaliskami i szkodami, które mogą być spowodowane innymi działaniami, poprzez opracowanie Porozumienia. Należy zwrócić szczególną uwagę na obszary wymiany know-how i seminariów szkoleniowych.

Potwierdziliśmy naszą determinację do współpracy na rzecz osiągnięcia wzmocnionego partnerstwa UE-Egipt korzystnego dla obu stron oraz silniejszego zaangażowania strategicznego w obszarach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania. W związku z tym z zadowoleniem przyjęliśmy pierwszą wizytę Wysokiego Przedstawiciela UE Borrella w Kairze jako ważny krok w kierunku dalszego zacieśniania stosunków UE-Egipt.

Z okazji 25. rocznicy procesu barcelońskiego podkreśliliśmy znaczenie Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego jako narzędzia intensyfikacji współpracy między dwoma wybrzeżami Morza Śródziemnego. Podkreśliliśmy również strategiczne znaczenie południowego sąsiedztwa i zgodziliśmy się ściśle współpracować na rzecz odnowienia partnerstwa między UE i jej państwami członkowskimi a krajami południowego regionu Morza Śródziemnego.

Podkreśliliśmy wspólną odpowiedzialność „partnerów międzynarodowych” w zajmowaniu się pierwotnymi przyczynami nielegalnej migracji, w tym w wymiarze społeczno-ekonomicznym i perspektywie bezpieczeństwa. Ponadto dostrzegliśmy potencjalne obszary współpracy w zakresie zjawiska migracji, w tym migracji zarobkowej, biorąc pod uwagę trendy demograficzne na dwóch wybrzeżach Morza Śródziemnego. Podkreśliliśmy również osiągnięcia Egiptu w zaprzestaniu wszelkich prób nielegalnej migracji przez jego wybrzeża od września 2016 r., Zajmując się jednocześnie innymi wymiarami problemu, od kompleksowego podejścia po krajowe strategie zwalczania nielegalnej migracji i handlu ludźmi. Wyraziliśmy poważne zaniepokojenie faktem, że na szlaku wschodnio-śródziemnomorskim istnieje ciągła presja przepływów migracyjnych.

Zachęceni dotychczasowymi pozytywnymi wynikami i przekonani o strategicznym znaczeniu trójstronnej współpracy między naszymi trzema krajami, wyraziliśmy zdecydowaną wolę dalszej ścisłej współpracy w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania z korzyścią dla naszych narodów i mieszkańców całego regionu.

Uzgodniliśmy, że następny trójstronny szczyt odbędzie się w Grecji. w pierwszej / drugiej połowie 2021 r.

  • Opublikowane w dziale Dokumenty
Czytaj więcej...
Rezolucja RB ONZ nr 550 w sprawie plaży Varosha na Cyprze

Rezolucja RB ONZ nr 550 w sprawie plaży Varosha na Cyprze

Rezolucja 550 (1984) z dnia 11 maja 1984 r

Rada Bezpieczeństwa,

Rozważywszy sytuację na Cyprze na wniosek Rządu Republiki Cypryjskiej,
Po wysłuchaniu oświadczenia Prezydenta Republiki Cypryjskiej,
Biorąc pod uwagę sprawozdanie Sekretarza Generalnego,
Przywołując jego rezolucje 365 (1974). 367 (1975), 541 (1983) i 544 (1983),
Głęboko ubolewając z powodu niewykonania tych rezolucji, w szczególności rezolucji 541 (1983),
Poważnie zaniepokojona dalszymi aktami secesjonizmu w okupowanej części Republiki Cypryjskiej
naruszeniem rezolucji 541 (1983), a mianowicie rzekomą wymianą ambasadorów między Turcją a bezprawną „Turecką Republiką Cypru Północnego” i planowanym przeprowadzeniem „referendum konstytucyjnego” oraz „wyborów”, a także innymi działaniami lub groźbami działań zmierzającymi do dalszego utrwalenia rzekomego
niepodległego państwa i podziału Cypru,
Głęboko zaniepokojona niedawnymi zagrożeniami osiedlenia się w Varosha przez ludzi innych niż jej mieszkańcy,
Potwierdzając swoje stałe poparcie dla Sił Pokojowych ONZ na Cyprze,


1. Potwierdza swoją rezolucję 541 (1983) i wzywa do jej pilnego i skutecznego wdrożenia;
2. Potępia wszelkie działania secesjonistyczne, w tym rzekomą wymianę ambasadorów między Turcją a przywódcami Turków cypryjskich, uznaje je za nielegalne i nieważne i wzywa do ich natychmiastowego wycofania;
3. Ponawia wezwanie do wszystkich państw, aby nie uznawały rzekomego państwa „Tureckiej Republiki Północnego Cypru” utworzonej przez akty secesjonistyczne i apeluje do nich, aby nie ułatwiały ani nie pomagały w żaden sposób wyżej wymienionemu bytowi secesyjnemu;
4. Wzywa wszystkie państwa do poszanowania suwerenności, niezależności, integralności terytorialnej, jedności i niepodzielności Republiki Cypryjskiej;
5. Uważa próby zasiedlenia jakiejkolwiek części Varosha przez osoby inne niż jej mieszkańcy za niedopuszczalne i wzywa do przekazania tego obszaru administracji Organizacji Narodów Zjednoczonych;
6. Rozważa wszelkie próby ingerencji w status lub rozmieszczenie sił pokojowych ONZ na Cyprze za sprzeciwiające się rezolucjom Organizacji Narodów Zjednoczonych;
7. Zwraca się do Sekretarza Generalnego o wspieranie pilnego wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa 541 (1983);
8. Potwierdza mandat dobrych usług udzielony Sekretarzowi Generalnemu i zwraca się do niego o podjęcie nowych wysiłków w celu osiągnięcia całościowego rozwiązania problemu cypryjskiego zgodnie z zasadami Karty Stanów Zjednoczonych i postanowieniami dotyczącymi takiego rozstrzygnięcia określonego w odpowiednich rezolucjach Narodów Zjednoczonych, w tym rezolucji 541 (1983) i niniejszej rezolucji;
9. Wzywa wszystkie strony do współpracy z Sekretarzem Generalnym w jego misji dobrych usług;
10. Decyduje o dalszym opanowaniu sytuacji, aby w razie potrzeby podjąć pilne i odpowiednie środki w sprawie niewykonania rezolucji 541 (1983) i niniejszej rezolucji;
11. Zwraca się do Sekretarza Generalnego o popieranie wdrażania niniejszej rezolucji i o złożenie sprawozdania w tej sprawie Radzie Bezpieczeństwa, jak wymagają tego wydarzenia.

Przyjęto na 2539. posiedzeniu 13 głosami za, 1 przeciw (Pakistan), 1 wstrzymujacy się od głosu (Stany Zjednoczone)

  • Opublikowane w dziale Dokumenty
Czytaj więcej...
Deklaracja 16 państw UE w sprawie obrony praworządności i demokracji

Deklaracja 16 państw UE w sprawie obrony praworządności i demokracji

Deklaracja Niemiec, Belgii, Danii, Hiszpanii, Estonii, Finlandii, Francji, Grecji, Irlandii, Włoch, Łotwy, Litwy, Luksemburga, Holandii, Portugali i Szwecji

(2 kwietnia 2020 r.)

W tej niespotykanej sytuacji państwa członkowskie mogą podejmować nadzwyczajne środki w celu ochrony swoich obywateli i przezwyciężenia kryzysu. Jesteśmy jednak głęboko zaniepokojeni ryzykiem naruszenia zasad praworządności, demokracji i praw podstawowych wynikających z przyjęcia niektórych środków nadzwyczajnych. Środki nadzwyczajne powinny być ograniczone do tego, co jest absolutnie konieczne, mieć charakter proporcjonalny i tymczasowy, podlegać regularnym przeglądom i być zgodne z powyższymi zasadami, a także zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego. Nie powinny ograniczać wolności wypowiedzi ani wolności prasy. Razem musimy pokonać kryzys i bronić naszych zasad i wartości. Dlatego popieramy inicjatywę Komisji Europejskiej dotyczącą monitorowania środków nadzwyczajnych i ich stosowania w celu zagwarantowania poszanowania podstawowych wartości Unii, i zachęcamy Radę do Spraw Ogólnych do podjęcia tej kwestii we właściwym czasie .

Deklaracja jest otwarta dla wszystkich państw członkowskich, które chcą do niej dołączyć. Wykaz wspierających go państw członkowskich może być stopniowo aktualizowany.

tekst oryginalny: (j.franc.)

Déclaration de l’Allemagne, de la Belgique, du Danemark, de l’Espagne, de l’Estonie, de la Finlande, de la France, de la Grèce, de l’Irlande, de l’Italie, de la Lettonie, de la Lituanie, du Luxembourg, des Pays-Bas, du Portugal et de la Suède (2 avril 2020)
Dans cette situation sans précédent, il est légitime que les Etats membres adoptent des mesures extraordinaires pour protéger leurs citoyens et surmonter la crise. Nous sommes toutefois profondément préoccupés par le risque de violation des principes de l’Etat de droit, de la démocratie et des droits fondamentaux découlant de l’adoption de certaines mesures d’urgence. Les mesures d’urgence devraient être limitées à ce qui est strictement nécessaire, être proportionnées et provisoires par nature, faire l’objet d’un réexamen régulier et respecter les principes susmentionnés, ainsi que les obligations du droit international. Elles ne devraient pas restreindre la liberté d’expression ou la liberté de la presse. C’est ensemble que nous devons surmonter cette crise et défendre nos principes et valeurs. Nous soutenons donc l’initiative de la Commission européenne visant à surveiller les mesures d’urgence et leur application afin de garantir le respect des valeurs fondamentales de l’Union, et nous invitons le Conseil Affaires générales à se saisir de la question au moment opportun.

Cette déclaration est ouverte à tous les Etats membres qui souhaitent s’y joindre. La liste des Etats membres la soutenant pourra être actualisée au fur et à mesure.

  • Opublikowane w dziale Dokumenty
Czytaj więcej...
Państwo Islamskie: Wytyczne szaria dotyczące epidemii

Państwo Islamskie: Wytyczne szaria dotyczące epidemii

Państwo Islamskie: Wytyczne Shari'a dotyczące epidemii [/ chorób]

Obowiązek wiary, że choroby nie dotykają same z siebie, ale na polecenie i dekret Boga
Z upoważnienia Abu Hurairi (niech Bóg będzie z niego zadowolony): powiedział: Wysłannik Boży (PBUH) powiedział: „Bez infekcji, bez złych wróżb, bez sowy i bez Safr [tj. Miesiąca Safr]” - ( świadectwo al-Bukhari) - [Uwaga: ten hadis jest obaleniem niektórych idei i przesądów w czasach Proroka].
Rada, aby zaufać Bogu i szukać w Nim schronienia przed chorobami
Na autorytet Anasa (niech Bóg będzie z niego zadowolony), który Prorok (PBUH) zwykł mawiać: „Och, Boże, szukam w Tobie schronienia przed trądem , szaleństwem, kalectwem i złym samopoczuciem ”- (świadectwo Ahmada).
Obowiązek uwzględnienia przyczyn ochrony przed chorobami i ich unikania
Z upoważnienia Abu Hurairi (niech Bóg będzie z niego zadowolony: Wysłannik Boży (PBUH) powiedział: „I uciekaj przed cierpiącym na trąd, gdy uciekasz przed lwem” - (świadectwo al-Bukhari).
Rada, że zdrowi nie powinni wchodzić do kraju epidemii, a dotknięci [/ zarażeni] nie powinni z niego wychodzić
Za autorytetem Aiszi (niech Bóg będzie z niej zadowolony): powiedziała: Zapytałam Wysłannika Bożego (PBUH) o zarazę, więc poinformował mnie, że jest to „udręka zesłana przez Boga, na kogo chce, i Bóg uczynił go miłosiernym dla wierzących. Każdy, kto mieszka w swojej ziemi, cierpliwy i oczekuje, gdy zaraza spadnie, wiedząc, że dotknie tylko tego, dla którego Bóg postanowił, ponieważ ta osoba jest jak nagroda męczennika ” - (świadectwo al-Bukhari).
Rada, aby zakryć usta podczas ziewania i kichania
Za autorytetem Abu Hurairi (niech Bóg będzie z niego zadowolony): powiedział: „Wysłannik Boży (PBUH) położyłby dłoń lub ubranie na ustach, kiedy kichał, i w ten sposób zmniejszyłby lub zmniejszył głos” - (świadectwo Abu Dawud)
Rada, aby zakryć naczynia i zawiązać bukłak
Za autorytetem Jabera bin Abdullaha (niech Bóg będzie z niego zadowolony): powiedział: Słyszałem Wysłannika Bożego (PBUH) mówiącego: „Zakryj naczynia i zawiąż bukłak, bo w roku jest noc, kiedy choroba schodzi, a coś z tej choroby zejdzie na naczynie, na którym nie ma pokrycia lub bukłaka, który nie jest związany ”- (świadectwo Muslim).
Rada, aby umyć ręce przed zanurzeniem ich w naczyniach
Wysłannik Boży (PBUH) powiedział: „Kiedy któryś z was budzi się ze snu, niech nie zanurza ręki w naczyniach, dopóki nie umyje jej trzy razy, bo nie wie, gdzie noc spędziła jego ręka” - (muttafiq alayhi).

An Naba Rajab 1441 AH

  • Opublikowane w dziale Dokumenty
Czytaj więcej...
Karta Narodów Zjednoczonych

Karta Narodów Zjednoczonych

PREAMBUŁA

MY, LUDY NARODÓW ZJEDNOCZONYCH, ZDECYDOWANE

uchronić przyszłe pokolenia od klęski wojny, która dwukrotnie za naszego życia wyrządziła ludzkości niewypowiedziane cierpienia, przywrócić wiarę w podstawowe prawa człowieka, godność i wartość jednostki, równość praw mężczyzn i kobiet oraz narodów wielkich i małych, stworzyć warunki umożliwiające utrzymanie sprawiedliwości i poszanowanie zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych i innych źródeł prawa międzynarodowego, popierać postęp społeczny i poprawę warunków życia w większej wolności,

I W TYM CELU

postępować tolerancyjnie i żyć ze sobą w pokoju jak dobrzy sąsiedzi, zjednoczyć swe siły dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, zapewnić przez przyjęcie zasad i ustalenie metod, aby siła zbrojna używana była wyłącznie we wspólnym interesie, korzystać z organizacji międzynarodowych w celu popierania gospodarczego i społecznego postępu wszystkich narodów, 

POSTANOWILIŚMY ZJEDNOCZYĆ NASZE WYSIŁKI DLA WYPEŁNIENIA TYCH ZADAŃ.

Zgodnie z tym rządy nasze, przez zgromadzonych w mieście San Francisco przedstawicieli, którzy okazali swoje pełnomocnictwa, uznane za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodziły się przyjąć niniejszą Kartę Narodów Zjednoczonych i niniejszym tworzą organizację międzynarodową pod nazwą "Organizacja Narodów Zjednoczonych".

 

ROZDZIAŁ I - CELE I ZASADY 

Artykuł 1

Cele Organizacji Narodów Zjednoczonych są następujące:

Utrzymywanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, stosując w tym celu skuteczne środki zbiorowe dla zapobiegania zagrożeniom pokoju i ich usuwania, tłumienia wszelkich aktów agresji i innych naruszeń pokoju, łagodzić lub załatwiać pokojowymi sposobami, zgodnie z zasadami sprawiedliwości i prawa międzynarodowego, spory albo sytuacje międzynarodowe, które mogą prowadzić do naruszenia pokoju.

Rozwijanie pomiędzy narodami przyjazne stosunki oparte na poszanowaniu zasady równouprawnienia i samostanowienia narodów oraz stosować inne odpowiednie środki dla umocnienia powszechnego pokoju.

Rozwiązywanie w drodze współpracy międzynarodowej problemy międzynarodowe o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym lub humanitarnym, jak również popierać prawa człowieka i zachęcać do poszanowania tych praw i podstawowych wolności dla wszystkich bez względu na różnice rasy, płci, języka lub wyznania.

Stanowienie ośrodka uzgadniania działalności narodów, zmierzającej do osiągnięcia tych wspólnych celów.

Artykuł 2

Dla osiągnięcia celów ustalonych w artykule 1, Organizacja i jej członkowie postępować będą według następujących zasad:

Organizacja opiera się na zasadzie suwerennej równości wszystkich jej członków.

W celu zapewnienia wszystkim członkom praw i korzyści, wynikających z przynależności do Organizacji, wszyscy oni wykonywać będą w dobrej wierze zobowiązania przyjęte zgodnie z niniejszą Kartą.

Wszyscy członkowie załatwiać będą swe spory międzynarodowe środkami pokojowymi w taki sposób, aby nie dopuścić do zagrożenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz sprawiedliwości.

Wszyscy członkowie powstrzymają się w swych stosunkach międzynarodowych od groźby użycia siły lub użycia jej przeciwko integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej któregokolwiek państwa bądź w jakikolwiek inny sposób niezgodny z celami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Wszyscy członkowie Organizacji okażą jej wszelką pomoc w każdej akcji podjętej zgodnie z niniejszą Kartą i powstrzymają się od udzielenia pomocy jakiemukolwiek państwu, przeciwko któremu Organizacja zastosowała środki zapobiegawcze lub środki przymusu.

Organizacja zapewni, by państwa, które nie są jej członkami, postępowały zgodnie z niniejszymi zasadami w stopniu koniecznym dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Żadne postanowienie niniejszej Karty nie upoważnia Narodów Zjednoczonych do ingerencji w sprawy, które z istoty swej należą do kompetencji wewnętrznej któregokolwiek państwa i nie zobowiązuje członków, aby przekazywali takie sprawy do załatwienia w trybie przewidzianym niniejszą Kartą. Jednakże zasada ta nie będzie stała na przeszkodzie zastosowaniu środków przymusu przewidzianych w rozdziale VII.

 

ROZDZIAŁ II - CZŁONKOWIE

Artykuł 3

Pierwotnymi członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych są państwa, które wziąwszy udział w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Organizacji Międzynarodowej w San Francisco bądź podpisawszy uprzednio Deklarację Narodów Zjednoczonych z 1 stycznia 1942 r., podpisały i ratyfikowały niniejszą Kartę zgodnie z artykułem 110.

Artykuł 4

W poczet członków Organizacji Narodów Zjednoczonych może być przyjęte każde inne państwo miłujące pokój, które przyjmie zobowiązania zawarte w niniejszej Karcie i, zdaniem Organizacji, zdolne jest i pragnie zobowiązania te wykonywać.

Przyjęcie każdego takiego państwa do Organizacji Narodów Zjednoczonych następuje w drodze decyzji Zgromadzenia Ogólnego, powziętej na zalecenie Rady Bezpieczeństwa.

Artykuł 5

Zgromadzenie Ogólne może, na zalecenie Rady Bezpieczeństwa, zawiesić w korzystaniu z praw i przywilejów członka Organizacji, przeciwko któremu Rada Bezpieczeństwa zastosowała środki zapobiegawcze lub środki przymusu. Rada Bezpieczeństwa może przywrócić korzystanie z tych praw i przywilejów.

Artykuł 6

Zgromadzenie Ogólne może, na zalecenie Rady Bezpieczeństwa, wykluczyć z Organizacji Narodów Zjednoczonych członka, który uporczywie łamie zasady niniejszej Karty.

 

ROZDZIAŁ III - ORGANY

Artykuł 7

Jako główne organy Organizacji Narodów Zjednoczonych tworzy się: Zgromadzenie Ogólne, Radę Bezpieczeństwa, Radę Gospodarczą i Społeczną, Radę Powierniczą, Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości oraz Sekretariat.

Można tworzyć zgodnie z niniejszą Kartą organy pomocnicze, jakie okażą się konieczne.

Artykuł 8

Wszelkie stanowiska w głównych i pomocniczych organach Organizacji Narodów Zjednoczonych dostępne będą dla mężczyzn i kobiet bez ograniczeń na równych warunkach.

 

ROZDZIAŁ IV - ZGROMADZENIE OGÓLNE

Skład

Artykuł 9

Zgromadzenie Ogólne składa się ze wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Każdy członek może mieć nie więcej niż pięciu przedstawicieli w Zgromadzeniu Ogólnym.

Funkcje i kompetencje

Artykuł 10

Zgromadzenie Ogólne może omawiać wszelkie zagadnienia lub sprawy, wchodzące w zakres niniejszej Karty, albo dotyczące kompetencji i funkcji któregokolwiek organu przewidzianego w niniejszej Karcie, jak również może ono, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 12, udzielać w tych wszystkich zagadnieniach i sprawach zaleceń członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych albo Radzie Bezpieczeństwa, albo też członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i Radzie Bezpieczeństwa.

Artykuł 11

Zgromadzenie Ogólne może rozważać ogólne zasady współdziałania dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, łącznie z zasadami dotyczącymi rozbrojenia i regulacji zbrojeń, oraz udzielać w związku z tymi zasadami zaleceń członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych, albo Radzie Bezpieczeństwa, albo też członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i Radzie Bezpieczeństwa.

Zgromadzenie Ogólne może omawiać każdą sprawę dotyczącą utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa wniesioną przez członka Organizacji, albo przez Radę Bezpieczeństwa, albo też, zgodnie z ustępem 2 artykułu 35, przez państwo nie będące członkiem Organizacji; może ono, z zastrzeżeniem przewidzianym w artykule 12, udzielać w tych sprawach zaleceń zainteresowanemu państwu lub państwom albo Radzie Bezpieczeństwa, albo państwu lub państwom i Radzie Bezpieczeństwa. Każda tego rodzaju sprawę, w związku z którą konieczne jest przeprowadzenie akcji, Zgromadzenie Ogólne przekaże Radzie Bezpieczeństwa przed jej omówieniem lub po omówieniu.

Zgromadzenie Ogólne może zwrócić uwagę Rady Bezpieczeństwa na sytuacje mogące zagrażać międzynarodowemu pokojowi i bezpieczeństwu.

Wyszczególnione w niniejszym artykule kompetencje Zgromadzenia Ogólnego nie ograniczają ogólnego zakresu artykułu 10.

Artykuł 12

Gdy Rada Bezpieczeństwa wykonuje w związku z jakimkolwiek sporem lub sytuacją funkcje powierzone jej przez niniejszą Kartę, Zgromadzenie Ogólne nie może w związku z takim sporem lub sytuacją udzielać żadnych zaleceń, chyba że Rada Bezpieczeństwa zwróci się o to.

Sekretarz Generalny za zgodą Rady Bezpieczeństwa zawiadamia Zgromadzenie Ogólne na każdej jego sesji o wszystkich sprawach dotyczących utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, którymi zajmuje się Rada Bezpieczeństwa; gdy tylko Rada Bezpieczeństwa przestanie się zajmować taką sprawą, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym niezwłocznie Zgromadzenie Ogólne, a w przerwach między jego sesjami członków Organizacji.

Artykuł 13

Zgromadzenie Ogólne inicjuje badania i udziela zaleceń w celu:

rozwijania współpracy międzynarodowej w dziedzinie politycznej i popierania postępowego rozwoju prawa międzynarodowego i jego kodyfikacji,

rozwijania współdziałania międzynarodowego w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, oświaty i ochrony zdrowia oraz ułatwiania, by wszyscy bez różnicy rasy, płci, języka lub wyznania korzystali z praw człowieka i podstawowych wolności.

Dalsze obowiązki, funkcje i kompetencje Zgromadzenia Ogólnego w sprawach wymienionych powyżej w punkcie 1b, określone są w rozdziałach IX i X.

Artykuł 14

Z zachowaniem postanowień artykułu 12, Zgromadzenie Ogólne może zalecać sposoby pokojowego załatwiania wszelkich sytuacji, bez względu na źródło ich powstania, które, zdaniem Zgromadzenia, mogą zaszkodzić dobru powszechnemu lub przyjaznym stosunkom między narodami, włączając w to sytuacje, które wynikają z naruszenia postanowień niniejszej Karty, określających cele i zasady Organizacji Narodów Zjednoczonych. 

Artykuł 15

Zgromadzenie Ogólne otrzymuje i bada roczne i specjalne sprawozdania Rady Bezpieczeństwa; sprawozdania te powinny zawierać zestawienie środków, jakie Rada Bezpieczeństwa postanowiła zastosować lub zastosowała w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Zgromadzenie Ogólne otrzymuje i bada sprawozdania innych organów Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 16

W zakresie międzynarodowego systemu powierniczego Zgromadzenie Ogólne pełni funkcje, powierzone mu w rozdziałach XII i XIII; między innymi zatwierdza ono układy powiernicze dla obszarów nie uznanych za strategiczne.

Artykuł 17

Zgromadzenie Ogólne rozpatruje i zatwierdza budżet Organizacji.

Członkowie Organizacji pokrywają jej wydatki w stosunku ustalonym przez Zgromadzenie Ogólne.

Zgromadzenie Ogólne rozpatruje i zatwierdza wszelkie umowy finansowe i budżetowe z organizacjami wyspecjalizowanymi, o których mowa w artykule 57 oraz rozpatruje budżety administracyjne tych organizacji w celu udzielania im zaleceń.

Głosowanie

Artykuł 18

Każdy członek Zgromadzenia Ogólnego posiada jeden głos.

Uchwały Zgromadzenia Ogólnego w ważnych sprawach zapadają większością dwóch trzecich głosów członków obecnych i głosujących. Do takich spraw należą: zalecenia dotyczące utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, wybór niestałych członków Rady Bezpieczeństwa, wybór członków Rady Gospodarczej i Społecznej, wybór członków Rady Powierniczej w myśl ustępu 1c artykułu 86, przyjęcie nowych członków do Organizacji, zawieszenie w korzystaniu z praw i przywilejów członkowskich, wykluczenie członków z Organizacji, sprawy dotyczące funkcjonowania systemu powiernictwa i sprawy budżetowe.

Uchwały w innych sprawach, włączając w to ustalenie dodatkowych kategorii spraw wymagających rozstrzygnięcia większością dwóch trzecich głosów, zapadają zwykłą większością głosów członków obecnych i głosujących.

Artykuł 19

Członek Organizacji Narodów Zjednoczonych zalegający z opłatą składek na rzecz Organizacji nie ma prawa głosowania na Zgromadzeniu Ogólnym, jeżeli zaległość jest równa lub wyższa od sumy składek należnych od niego za ostatnie pełne dwa lata. Zgromadzenie Ogólne może zezwolić takiemu członkowi na udział w głosowaniu jeżeli uzna, że należność wynikła z okoliczności od niego niezależnych.

Procedura

Artykuł 20

Zgromadzenie Ogólne odbywa doroczne sesje zwyczajne, a sesje nadzwyczajne - o ile okoliczności tego wymagają. Sekretarz Generalny zwołuje sesje nadzwyczajne na żądanie Rady Bezpieczeństwa lub na żądanie większości członków Organizacji.

Artykuł 21

Zgromadzenie Ogólne ustala swój regulamin i wybiera Przewodniczącego na każdą sesję.

Artykuł 22

Zgromadzenie Ogólne może tworzyć organy pomocnicze, jakie uzna za konieczne do pełnienia swych funkcji.

 

ROZDZIAŁ V - RADA BEZPIECZEŃSTWA

Skład

Artykuł 23

Rada Bezpieczeństwa składa się z piętnastu członków Organizacji Narodów Zjednoczonych. Republika Chińska, Francja, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz Stany Zjednoczone Ameryki są stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa. Zgromadzenie Ogólne wybiera dziesięciu innych członków Organizacji jako niestałych członków Rady Bezpieczeństwa mając specjalnie na uwadze przede wszystkim wkład poszczególnych członków do utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, realizacji innych celów Organizacji oraz sprawiedliwy podział geograficzny.

Niestałych członków Rady Bezpieczeństwa wybiera się na okres dwóch lat. Przy pierwszym wyborze niestałych członków, po zwiększeniu liczby członków Rady Bezpieczeństwa z jedenastu do piętnastu, dwóch spośród czterech dodatkowych członków będzie wybranych na okres jednego roku. Członek ustępujący nie może być ponownie wybrany na następujące bezpośrednio dwulecie.

Każdy członek Rady Bezpieczeństwa ma w niej jednego przedstawiciela.

Funkcje i kompetencje

Artykuł 24

W celu zapewnienia szybkiego i skutecznego działania Organizacji członkowie nakładają na Radę Bezpieczeństwa główną odpowiedzialność za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz uznają, że przy wykonywaniu swych obowiązków wynikających z tej odpowiedzialności Rada Bezpieczeństwa działa we wspólnym ich imieniu.

Przy wykonywaniu tych obowiązków Rada Bezpieczeństwa kieruje się celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych. Szczególne uprawnienia udzielone Radzie dla wykonywania tych obowiązków wymienione są w rozdziałach VI, VII, VIII i XII.

Rada Bezpieczeństwa składa Zgromadzeniu Ogólnemu do rozważenia sprawozdania roczne, a w razie potrzeby również sprawozdania specjalne.

Artykuł 25

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych zgadzają się przyjmować i wykonywać decyzje Rady Bezpieczeństwa zgodnie z niniejszą Kartą.

Artykuł 26

W celu przyczynienia się do ustalenia i utrzymywania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa z jak najmniejszym zużyciem światowych zasobów ludzkich i gospodarczych na zbrojenia, Rada Bezpieczeństwa ponosi odpowiedzialność za opracowywanie, przy pomocy przewidzianego w artykule 47 Wojskowego Komitetu Sztabowego, planów ustanowienia systemu regulowania zbrojeń, które będą przedłożone wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych.

 

Głosowanie

Artykuł 27

Każdy członek Rady Bezpieczeństwa posiada jeden głos.

Decyzje Rady Bezpieczeństwa w sprawach proceduralnych zapadają większością głosów dziewięciu członków.

Decyzje Rady Bezpieczeństwa we wszystkich innych sprawach zapadają większością głosów dziewięciu członków, włączając w to głosy wszystkich stałych członków, z tym jednak, że przy podejmowaniu decyzji przewidzianych w rozdziale VI oraz w ustępie 3 artykułu 52 strona w sporze wstrzymuje się od głosowania.

Procedura

Artykuł 28

Rada Bezpieczeństwa ma być tak zorganizowana, by mogła pełnić swe funkcje bez przerwy. W tym celu każdy członek Rady Bezpieczeństwa będzie stale reprezentowany w siedzibie Organizacji.

Rada Bezpieczeństwa odbywa okresowe posiedzenia, na których każdy jej członek może być, stosownie do życzenia, reprezentowany przez członka swojego rządu lub innego specjalnie wyznaczonego przedstawiciela. Rada Bezpieczeństwa może odbywać posiedzenia poza siedzibą Organizacji, jeżeli uzna, że ułatwi jej to pracę.

Artykuł 29

Rada Bezpieczeństwa może tworzyć organy pomocnicze, jakie uzna za konieczne do pełnienia swych funkcji.

Artykuł 30

Rada Bezpieczeństwa ustala swój regulamin, który określa również sposób wyboru Przewodniczącego.

Artykuł 31

Każdy członek Organizacji Narodów Zjednoczonych nie będący członkiem Rady Bezpieczeństwa może bez prawa głosowania brać udział w omawianiu każdej sprawy przedłożonej Radzie Bezpieczeństwa jeżeli Rada uzna, że sprawa ta dotyczy szczególnie jego interesów.

Artykuł 32

Każdy członek Organizacji Narodów Zjednoczonych nie będący członkiem Rady Bezpieczeństwa albo każde państwo nie będące członkiem Organizacji, jeżeli jest stroną w sporze rozpatrywanym przez Radę Bezpieczeństwa, zostanie zaproszone do uczestniczenia bez prawa głosowania w omawianiu tego sporu. Rada Bezpieczeństwa określi warunki jakie uzna za słuszne, uczestnictwa państwa nie będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych.

 

ROZDZIAŁ VI - POKOJOWE ROZSTRZYGANIE SPORÓW

Artykuł 33

Strony w sporze, którego dalsze trwanie może zagrażać utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, będą przede wszystkim dążyć do jego załatwienia w drodze rokowań, badań, pośrednictwa, koncyliacji, rozjemstwa, rozstrzygnięcia sądowego, odwołania się do organów lub układów regionalnych, albo w drodze innych środków pokojowych według własnego wyboru.

Rada Bezpieczeństwa, o ile uzna to za konieczne wezwie strony do uregulowania sporu takimi środkami.

Artykuł 34

Rada Bezpieczeństwa może badać każdy spór lub każdą sytuację, która może doprowadzić do nieporozumień międzynarodowych lub wywołać spór, w celu ustalenia, czy dalsze trwanie sporu lub sytuacji zagraża utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Artykuł 35

Każdy członek Organizacji Narodów Zjednoczonych może zwrócić uwagę Rady Bezpieczeństwa lub Zgromadzenia Ogólnego na wszelkie spory lub sytuacje wymienione w artykule 34.

Państwo, które nie jest członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, może zwrócić uwagę Rady Bezpieczeństwa lub Zgromadzenia Ogólnego na spór, w którym jest stroną, o ile w odniesieniu do tego sporu przyjmie uprzednio zobowiązania wynikające z postanowień niniejszej Karty o pokojowym rozstrzyganiu sporów.

Postępowanie przed Zgromadzeniem Ogólnym w sprawach, na które zwrócono jego uwagę w myśl niniejszego artykułu, podlega postanowieniom artykułów 11 i 12.

Artykuł 36

W każdej fazie sporu lub w sytuacji podobnego rodzaju o charakterze określonym w artykule 33 Rada Bezpieczeństwa może zalecić odpowiednią procedurę lub sposób załatwienia.

Rada Bezpieczeństwa weźmie pod uwagę procedurę już przyjętą przez strony dla rozstrzygnięcia tego sporu.

Przy udzielaniu zaleceń na podstawie niniejszego artykułu Rada Bezpieczeństwa uwzględnia również, że spory o charakterze prawnym strony powinny z reguły przekazywać do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości stosownie do postanowień jego Statutu.

Artykuł 37

Jeżeli strony uczestniczące w sporze, należącym do kategorii określonej w artykule 33, nie zdołały go załatwić za pomocą środków wymienionych w tym artykule, powinny one przekazać go Radzie Bezpieczeństwa.

Jeżeli Rada Bezpieczeństwa uzna, że dalsze trwanie sporu może rzeczywiście zagrozić utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, zdecyduje ona, czy należy zastosować środki, przewidziane w artykule 36, czy też zalecić takie warunki rozstrzygnięcia sporu, jakie Rada Bezpieczeństwa uzna za stosowne.

Artykuł 38

Niezależnie od postanowień artykułów 33-37, Rada Bezpieczeństwa może na żądanie wszystkich stron w sporze udzielić im zaleceń w celu pokojowego rozstrzygnięcia sporu.

 

ROZDZIAŁ VII - AKCJA W RAZIE ZAGROŻENIA POKOJU, NARUSZENIA POKOJU I AKTÓW AGRESJI

Artykuł 39

Rada Bezpieczeństwa stwierdza istnienie zagrożenia lub naruszenia pokoju, bądź aktu agresji, oraz udziela zaleceń lub decyduje, jakie środki należy zastosować w myśl artykułów 41 i 42 w celu utrzymania albo przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Artykuł 40

Aby zapobiec zaostrzeniu się sytuacji, Rada Bezpieczeństwa może, przed udzieleniem zaleceń lub wydaniem decyzji o zastosowaniu środków przewidzianych w artykule 39, wezwać zainteresowane strony, aby zastosowały się do zarządzeń tymczasowych, jakie Rada uzna za konieczne lub pożądane. Takie zarządzenia tymczasowe nie przesądzają praw, roszczeń lub położenia zainteresowanych stron. Rada Bezpieczeństwa wyciągnie odpowiednie wnioski z niezastosowania się do takich środków.

Artykuł 41

Rada Bezpieczeństwa może zadecydować, jakie środki, nie pociągające za sobą użycia siły zbrojnej, należy zastosować dla wykonania jej decyzji, oraz może zażądać od członków Organizacji Narodów Zjednoczonych zastosowania takich środków. Środki te mogą obejmować całkowite lub częściowe zerwanie stosunków gospodarczych oraz komunikacji: kolejowej, morskiej, lotniczej, pocztowej, telegraficznej, radiowej i innej, jak również zerwanie stosunków dyplomatycznych.

Artykuł 42

Jeśli Rada Bezpieczeństwa uzna, że środki przewidziane w artykule 41 będą niedostateczne, lub się takimi okazały, może ona przeprowadzić siłami powietrznymi, morskimi lub lądowymi taką akcję, jaką uzna za konieczną dla utrzymania albo przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Akcja ta może obejmować demonstrację, blokadę i inne operacje sił zbrojnych, powietrznych, morskich lub lądowych członków Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 43

Aby przyczynić się do utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, wszyscy członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych zobowiązują się postawić do dyspozycji Rady Bezpieczeństwa, na jej żądanie i stosownie do specjalnego układu lub specjalnych układów, konieczne dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa siły zbrojne, pomoc i ułatwienia, włączając w to prawo przemarszu.

Taki układ lub układy określą liczebność i rodzaj sił zbrojnych, stopień ich pogotowia i ogólne rozmieszczenie oraz rodzaj pomocy i ułatwień, jakich należy udzielić.

Rokowania o zawarcie układu lub układów zostaną podjęte możliwie najprędzej z inicjatywy Rady Bezpieczeństwa. Będą one zawarte między Radą Bezpieczeństwa a członkami Organizacji lub między Radą Bezpieczeństwa a grupami członków i będą podlegały ratyfikacji przez państwa - sygnatariuszy w trybie przewidzianym przez ich konstytucje.

Artykuł 44

Gdy Rada Bezpieczeństwa postanowiła użyć siły, to przed zażądaniem od członka nie reprezentowanego w Radzie dostarczenia sił zbrojnych w celu wykonania zobowiązań zaciągniętych przez niego na podstawie artykułu 43 zaprosi tego członka, jeżeli on będzie sobie tego życzyć, do wzięcia udziału w decyzjach Rady, dotyczących użycia kontyngentów jego sił zbrojnych.

Artykuł 45

W celu umożliwienia Organizacji Narodów Zjednoczonych podejmowania nie cierpiących zwłoki środków wojskowych członkowie Organizacji utrzymywać będą w stanie gotowości do natychmiastowego użycia kontyngenty swoich sił lotniczych przeznaczone do zastosowania zbiorowych międzynarodowych środków przymusu. Liczebność i stopień gotowości tych kontyngentów oraz plany ich wspólnej akcji określa Rada Bezpieczeństwa przy pomocy Wojskowego Komitetu Sztabowego w granicach przewidzianych w układzie lub układach specjalnych, wymienionych w artykule 43.

Artykuł 46

Rada Bezpieczeństwa przy pomocy Wojskowego Komitetu Sztabowego ustala plany użycia sił zbrojnych.

Artykuł 47

Tworzy się Wojskowy Komitet Sztabowy, którego zadaniem jest służyć Radzie Bezpieczeństwa radą i pomocą we wszystkich sprawach, dotyczących wojskowych potrzeb Rady w zakresie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, użycia oddanych do jej rozporządzenia sił zbrojnych i dowodzenia nimi, regulowania zbrojeń i możliwego rozbrojenia.

Wojskowy Komitet Sztabowy składa się z szefów sztabów stałych członków Rady Bezpieczeństwa albo ich przedstawicieli. Członkowie Narodów Zjednoczonych, którzy nie mają stałych przedstawicieli w Komitecie, zapraszani są do udziału w jego pracach, o ile udział danego członka jest potrzebny do skutecznego wykonania przez Komitet jego zadań.

Wojskowy Komitet Sztabowy, podlegając Radzie Bezpieczeństwa, odpowiada za strategiczne kierownictwo wszelkimi siłami zbrojnymi, oddanymi do dyspozycji Rady Bezpieczeństwa. Zagadnienia dotyczące dowodzenia tymi siłami zostaną unormowane w terminie późniejszym.

Wojskowy Komitet Sztabowy może z upoważnienia Rady Bezpieczeństwa tworzyć podkomitety regionalne po porozumieniu się z odpowiednimi organizacjami regionalnymi.

Artykuł 48

Akcję, konieczną dla wykonania decyzji Rady Bezpieczeństwa w celu utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, podejmują wszyscy lub niektórzy członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych, według uznania Rady.

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych wykonują takie decyzje bezpośrednio oraz przez swą działalność w odpowiednich organizacjach międzynarodowych, których są członkami.

Artykuł 49

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych jednoczą się w celu okazywania sobie wzajemnej pomocy w stosowaniu środków, uchwalonych przez Radę Bezpieczeństwa.

Artykuł 50

Jeżeli Rada Bezpieczeństwa podejmie w stosunku do jakiegokolwiek państwa środki zapobiegawcze lub środki przymusu, każde inne państwo, które z powodu stosowania tych środków znalazło się w obliczu szczególnych trudności gospodarczych, bez względu na to, czy jest, czy nie jest członkiem Organizacji, może zwrócić się do Rady Bezpieczeństwa o radę co do rozwiązania tych trudności.

Artykuł 51

Żadne postanowienie niniejszej Karty nie narusza naturalnego prawa każdego członka Organizacji Narodów Zjednoczonych, przeciwko któremu dokonano zbrojnej napaści, do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony, zanim Rada Bezpieczeństwa zastosuje środki, konieczne dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Środki podjęte przez członków w wykonaniu tego prawa do samoobrony powinny być natychmiast podane do wiadomości Radzie Bezpieczeństwa i w niczym nie powinny naruszać wynikającej z niniejszej Karty kompetencji i odpowiedzialności Rady do podjęcia w każdym czasie akcji, jaką uzna ona za konieczną dla utrzymania albo przywrócenia międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

 

ROZDZIAŁ VIII - UKŁADY REGIONALNE

 Artykuł 52

Żadne postanowienie niniejszej Karty nie wyłącza istnienia układów lub organizacji regionalnych dla załatwiania spraw dotyczących utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, które nadają się do akcji o charakterze regionalnym pod warunkiem, że takie układy lub organizacje oraz ich działalność zgodne są z celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych, którzy zawierają takie układy lub tworzą takie organizacje, dołożą wszelkich starań w celu pokojowego rozstrzygania sporów o charakterze lokalnym na podstawie tych układów lub przy pomocy tych organizacji, zanim przedstawią takie spory Radzie Bezpieczeństwa.

Rada Bezpieczeństwa będzie popierała rozwój instytucji pokojowego rozstrzygania sporów lokalnych na podstawie układów regionalnych lub przy pomocy organizacji regionalnych bądź z inicjatywy państw zainteresowanych, bądź na skutek przekazania sprawy przez Radę Bezpieczeństwa.

Postanowienia niniejszego artykułu w niczym nie przeszkadzają stosowaniu artykułów 34 i 35.

Artykuł 53

Rada Bezpieczeństwa posługiwać się będzie układami lub organizacjami regionalnymi w odpowiednich przypadkach w celu stosowania środków przymusu pod jej kierownictwem. Jednakże żadne środki przymusu nie będą stosowane na podstawie układów regionalnych lub przez organizacje regionalne bez upoważnienia Rady Bezpieczeństwa, z wyjątkiem środków, stosowanych przeciw jakiemukolwiek państwu nieprzyjacielskiemu w rozumieniu punktu 2 niniejszego artykułu i przewidzianych w wykonaniu artykułu 107 lub w układach regionalnych, a skierowanych przeciwko powrotowi takiego państwa do polityki agresji, dopóki Organizacja nie będzie mogła na żądanie zainteresowanych rządów przyjąć odpowiedzialności za niedopuszczenie do dalszej agresji ze strony takiego państwa.

Określenie "państwo nieprzyjacielskie" w rozumieniu ustępu 1 niniejszego artykułu stosuje się do każdego państwa, które podczas drugiej wojny światowej było nieprzyjacielem któregokolwiek sygnatariusza niniejszej Karty.

Artykuł 54

Rada Bezpieczeństwa będzie stale i dokładnie informowana o wszelkich działaniach podjętych lub zamierzonych na podstawie układów regionalnych lub przez organizacje regionalne dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

 

ROZDZIAŁ IX - MIĘDZYNARODOWA WSPÓŁPRACA GOSPODARCZA I SPOŁECZNA

Artykuł 55

W celu stworzenia warunków stabilizacji i dobrobytu, koniecznych dla utrzymania między narodami pokojowych i przyjaznych stosunków, opartych na poszanowaniu zasady równouprawnienia i samostanowienia narodów, Organizacja Narodów Zjednoczonych popiera:

podnoszenie stopy życiowej, pełne zatrudnienie oraz warunki postępu i rozwoju gospodarczego i społecznego;

rozwiązywanie międzynarodowych zagadnień gospodarczych, społecznych, zdrowia publicznego i pokrewnych, jak również międzynarodową współpracę na polu kulturalnym i wychowawczym;

powszechne poszanowanie i przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności dla wszystkich bez względu na rasę, płeć, język lub wyznanie.

Artykuł 56

Wszyscy członkowie zobowiązują się współpracować z Organizacją indywidualnie i zbiorowo nad osiągnięciem celów, wskazanych w artykule 55.

Artykuł 57

Różnego rodzaju organizacje wyspecjalizowane, utworzone na podstawie porozumień zawartych między rządami i posiadające z mocy swych statutów rozległe kompetencje międzynarodowe w dziedzinach gospodarczej, społecznej, kulturalnej, wychowawczej, zdrowia publicznego i innych dziedzinach pokrewnych, będą związane z Organizacją Narodów Zjednoczonych stosownie do postanowień artykułu 63.

Organizacje związane w ten sposób z Organizacją Narodów Zjednoczonych będą w dalszych postanowieniach niniejszej Karty nazywane "organizacjami wyspecjalizowanymi".

Artykuł 58

Organizacja będzie udzielała zaleceń w celu skoordynowania polityki i działalności organizacji wyspecjalizowanych.

Artykuł 59

W razie potrzeby Organizacja spowoduje podjęcie rokowań między państwami zainteresowanymi w sprawie utworzenia nowych organizacji wyspecjalizowanych, koniecznych dla osiągnięcia celów wskazanych w artykule 55.

Artykuł 60

Za wykonanie funkcji Organizacji Narodów Zjednoczonych przewidzianych w rozdziale niniejszym odpowiada Zgromadzenie Ogólne i pod jego kierownictwem Rada Gospodarcza i Społeczna, która posiada w tym celu kompetencje, przysługujące jej na podstawie rozdziału X.

 

 

ROZDZIAŁ X - RADA GOSPODARCZA I SPOŁECZNA

Skład

Artykuł 61

Rada Gospodarcza i Społeczna składa się z pięćdziesięciu czterech członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, wybranych przez Zgromadzenie Ogólne.

Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, wybiera się corocznie osiemnastu członków Rady Gospodarczej i Społecznej na okres trzech lat. Członek ustępujący może być bezpośrednio wybrany ponownie.

Przy pierwszym wyborze, po zwiększeniu liczby członków Rady Gospodarczej i Społecznej z dwudziestu siedmiu do pięćdziesięciu czterech, obok członków wybranych na miejsce dziewięciu członków, których kadencja w Radzie upłynie w końcu tego roku, zostanie wybranych dodatkowo dwudziestu siedmiu członków. Okres urzędowania dziewięciu spośród tych dwudziestu siedmiu dodatkowo wybranych członków upłynie z końcem jednego roku, dziewięciu zaś innych członków z upływem dwóch lat, w trybie ustalonym przez Zgromadzenie Ogólne.

Każdy członek Rady Gospodarczej i Społecznej ma w niej jednego przedstawiciela.

Funkcje i kompetencje

Artykuł 62

Rada Gospodarcza i Społeczna może badać międzynarodowe zagadnienia gospodarcze, społeczne, kulturalne, wychowawcze, zdrowia publicznego i pokrewne, opracowywać sprawozdania w tym zakresie, inicjować takie badania i sprawozdania oraz udzielać we wszelkich tego rodzaju sprawach zaleceń Zgromadzeniu Ogólnemu, członkom Organizacji i zainteresowanym organizacjom wyspecjalizowanym.

Może ona również udzielać zaleceń w celu zapewnienia poszanowania i przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności dla wszystkich.

W sprawach należących do swojej właściwości może ona przygotowywać projekty konwencji w celu przedłożenia ich Zgromadzeniu Ogólnemu.

W sprawach należących do swojej właściwości może ona zwoływać konferencje międzynarodowe zgodnie z zasadami ustalonymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 63

Rada Gospodarcza i Społeczna może zawierać z organizacjami, wymienionymi w artykule 57, porozumienia określające warunki, na jakich odnośna organizacja ma być związana z Organizacją Narodów Zjednoczonych. Takie porozumienia podlegają zatwierdzeniu przez Zgromadzenie Ogólne.

Może ona uzgadniać działalność organizacji wyspecjalizowanych w drodze porozumiewania się z nimi i udzielania im zaleceń, jak również w drodze udzielania zaleceń Zgromadzeniu Ogólnemu i członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 64

Rada Gospodarcza i Społeczna może poczynić odpowiednie kroki w celu stałego otrzymywania sprawozdań od organizacji wyspecjalizowanych. W sprawach, należących do swojej właściwości, może ona porozumieć się z członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i organizacjami wyspecjalizowanymi co do otrzymywania sprawozdań o czynnościach podjętych w wykonaniu jej zaleceń, jak również zaleceń Zgromadzenia Ogólnego.

Swoje uwagi o tych sprawozdaniach może ona podawać do wiadomości Zgromadzeniu Ogólnemu.

Artykuł 65

Rada Gospodarcza i Społeczna może udzielać Radzie Bezpieczeństwa informacji, a na żądanie Rady Bezpieczeństwa służy jej pomocą.

Artykuł 66

Rada Gospodarcza i Społeczna pełni wszelkie funkcje należące do jej właściwości w związku z wykonaniem zaleceń Zgromadzenia Ogólnego.

Może ona za zgodą Zgromadzenia Ogólnego wykonywać prace, o które zwrócą się do niej członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych lub organizacje wyspecjalizowane.

Pełni ona inne funkcje, wymienione w innych częściach niniejszej Karty lub zlecone jej przez Zgromadzenie Ogólne.

Głosowanie

Artykuł 67

Każdy członek Rady Gospodarczej i Społecznej posiada jeden głos.

Uchwały Rady Gospodarczej i Społecznej zapadają większością głosów członków obecnych i głosujących.

Procedura

Artykuł 68

Rada Gospodarcza i Społeczna wyłoni komisje do spraw gospodarczych, społecznych, popierania praw człowieka i inne, konieczne dla wykonywania jej funkcji.

Artykuł 69

Rada Gospodarcza i Społeczna zaprasza członka Organizacji Narodów Zjednoczonych, którego dana sprawa szczególnie dotyczy, do udziału w obradach nad tą sprawą bez prawa głosowania.

Artykuł 70

Rada Gospodarcza i Społeczna może wydać dyspozycje w sprawie udziału przedstawicieli organizacji wyspecjalizowanych w obradach Rady i jej komisji bez prawa głosowania oraz co do udziału swoich przedstawicieli w obradach organizacji wyspecjalizowanych.

Artykuł 71

Rada Gospodarcza i Społeczna może wydać odpowiednie dyspozycje w sprawie zasięgania opinii pozarządowych organizacji, które zajmują się sprawami wchodzącymi w zakres jej właściwości. Takie dyspozycje mogą dotyczyć organizacji międzynarodowych, a w odpowiednich przypadkach, po porozumieniu się z właściwym członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, również organizacji krajowych.

Artykuł 72

Rada Gospodarcza i Społeczna ustala swój regulamin, który określa również sposób wyboru przewodniczącego.

Rada Gospodarcza i Społeczna zbiera się w miarę potrzeby, zgodnie ze swym regulaminem, który będzie zawierał postanowienia o zwoływaniu posiedzeń Rady na żądanie większości jej członków.

ROZDZIAŁ XI - DEKLARACJA W SPRAWIE OBSZARÓW NIESAMODZIELNYCH

Artykuł 73

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych, ponoszący lub biorący na siebie odpowiedzialność za administrację obszarów, których ludność jeszcze nie osiągnęła pełnego samorządu, uznają zasadę, że interesy mieszkańców tych obszarów stoją na pierwszym miejscu, i jako święte posłannictwo przyjmują obowiązek popierania w najwyższym stopniu dobrobytu mieszkańców tych obszarów w ramach systemu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, ustalonego przez niniejszą Kartę i w tym celu zobowiązują się:

zapewnić odnośnym ludom, szanując w sposób należyty ich kulturę w dziedzinie politycznej, gospodarczej, społecznej i oświatowej, sprawiedliwe ich traktowanie i ochronę przed nadużyciami;

rozwijać samorząd, uwzględniać należycie dążenia polityczne tych ludów i pomagać im w stopniowym rozwoju ich wolnych instytucji politycznych, stosownie do szczególnych warunków każdego obszaru i jego ludów oraz do różnych stopni ich rozwoju;

umacniać międzynarodowy pokój i bezpieczeństwo;

popierać konstruktywne metody rozwoju, zachęcać do badań naukowych, współpracować między sobą, a w odpowiednich przypadkach z międzynarodowymi organizacjami wyspecjalizowanymi, nad zrealizowaniem w praktyce celów społecznych, gospodarczych i naukowych, określonych w niniejszym artykule;

regularnie podawać Sekretarzowi Generalnemu do wiadomości, z zastrzeżeniem ograniczeń ze względów bezpieczeństwa i konstytucyjnych, informacje statystyczne i inne o charakterze technicznym, dotyczące gospodarczych, społecznych i oświatowych warunków na obszarach, za które ponoszą oni odpowiedzialność, a do których nie stosują się rozdziały XII i XIII.

Artykuł 74

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych zgadzają się również, że polityka w dziedzinie społecznej, gospodarczej i handlowej na obszarach, do których stosuje się niniejszy rozdział, powinna tak samo jak na ich obszarach metropolitalnych, opierać się na ogólnej zasadzie dobrego sąsiedztwa przy należytym uwzględnieniu interesów i dobrobytu reszty świata.

 

ROZDZIAŁ XII - MIĘDZYNARODOWY SYSTEM POWIERNICZY

Artykuł 75

Organizacja Narodów Zjednoczonych tworzy pod swoim kierownictwem międzynarodowy system powierniczy w celu administracji i kontroli obszarów, które mogą być tym systemem objęte na mocy późniejszych układów indywidualnych. Obszary te będą odtąd nazywały się "obszarami powierniczymi" 

Artykuł 76

Zgodnie z celami Organizacji Narodów Zjednoczonych, wskazanymi w artykule 1 niniejszej Karty, międzynarodowy system powierniczy ma następujące główne zadania:

umacniać międzynarodowy pokój i bezpieczeństwo;

popierać postęp ludności obszarów powierniczych w dziedzinie politycznej, gospodarczej, społecznej i oświatowej oraz stopniowy rozwój ludności w kierunku samorządu lub niepodległości z uwzględnieniem szczególnych warunków każdego obszaru i jego ludów, ich swobodnie wyrażonych życzeń oraz zgodnie z postanowieniami poszczególnych układów powierniczych;

popierać poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności dla wszystkich bez względu na różnicę rasy, płci, języka lub wyznania oraz rozwijać świadomość współzależności ludów świata;

zapewnić, bez szkody dla wykonania wyżej wskazanych zadań i z zastrzeżeniem postanowień artykułu 80, równe traktowanie członków Organizacji i ich obywateli w dziedzinie społecznej, gospodarczej i handlowej oraz równe traktowanie tych ostatnich w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości.

Artykuł 77

System powierniczy stosuje się do obszarów należących do następujących kategorii, które mogą być nim objęte na podstawie układów powierniczych:

obecne obszary mandatowe;

obszary, które mogą zostać odłączone od państw nieprzyjacielskich w wyniku drugiej wojny światowej,

obszary dobrowolnie poddane temu systemowi przez państwa, odpowiedzialne za ich administrację.

Późniejszy układ ustali, które obszary należące do wymienionych kategorii zostaną włączone do systemu powiernictwa i na jakich warunkach.

Artykuł 78

System powierniczy nie stosuje się do krajów, które zostały członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, ponieważ stosunki między nimi opierają się na poszanowaniu zasady suwerennej równości.

Artykuł 79

Warunki powiernictwa dla każdego obszaru, który ma być objęty tym systemem, jak również wszelkie ich zmiany i poprawki, będą przedmiotem układów pomiędzy państwami bezpośrednio zainteresowanymi, w tym państwem mandatowym, jeżeli obszar ten znajduje się pod mandatem członka Organizacji, i wymagają zatwierdzenia zgodnie z artykułami 83 i 85.

Artykuł 80

Z wyjątkiem przypadków uzgodnionych w indywidualnych układach powierniczych zawartych na podstawie artykułów 77, 79 i 81, włączających poszczególne obszary do systemu powierniczego i do czasu zawarcia takich układów żadne postanowienie niniejszego rozdziału nie może być interpretowane jako zmieniające w czymkolwiek prawa jakichkolwiek państw i ludów lub warunki obowiązujących artykułów międzynarodowych, w których stronami są członkowie Organizacji.

Ustęp pierwszy niniejszego artykułu nie powinien być interpretowany jako powód do zwłoki lub odroczenia rokowań i zawarcia układów w sprawie włączenia obszarów mandatowych i innych do systemu powierniczego, jak przewidziano w artykule 77.

Artykuł 81

Każdy układ powierniczy powinien zawierać warunki administracji obszaru powierniczego oraz określać władzę, która ma w nim sprawować administrację. Taką władzę, która odtąd będzie nazywana władzą zarządzającą, może być jedno lub więcej państw, lub sama Organizacja.

Artykuł 82

Każdy układ powierniczy może wyznaczyć okręg lub okręgi strategiczne, obejmujące całość lub część obszaru powierniczego, którego ten układ dotyczy, nie naruszając postanowień żadnego specjalnego układu lub specjalnych układów, zawartych w wykonaniu artykułu 43.

Artykuł 83

Wszystkie funkcje Organizacji Narodów Zjednoczonych w stosunku do okręgów strategicznych, włącznie z zatwierdzeniem warunków układów powierniczych oraz ich zmian i poprawek, wykonuje Rada Bezpieczeństwa.

Podstawowe zadania, określone w artykule 76, dotyczą również ludności każdego okręgu strategicznego.

Z zastrzeżeniem postanowień układów powierniczych oraz względów bezpieczeństwa, Rada Bezpieczeństwa korzysta z pomocy Rady Powierniczej przy wypełnianiu funkcji Organizacji Narodów Zjednoczonych w zakresie systemu powiernictwa, dotyczących spraw politycznych, gospodarczych, społecznych i oświatowych w okręgach strategicznych.

Artykuł 84

Władza zarządzająca obowiązana jest zapewnić, aby obszar powierniczy wnosił swój wkład do utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. W tym celu władza zarządzająca może korzystać z dostarczanych przez obszar powierniczy ochotniczych sił zbrojnych, ułatwień i pomocy, zarówno dla wykonania zobowiązań zaciągniętych pod tym względem przez władzę zarządzającą w stosunku do Rady Bezpieczeństwa, jak również do obrony lokalnej obszaru powierniczego i zapewnienia poszanowania w jego obrębie prawa i porządku. 

Artykuł 85

Zgromadzenie Ogólne wykonuje funkcje Organizacji Narodów Zjednoczonych w związku z układami powierniczymi dotyczącymi obszarów, nie uznanych za strategiczne, włączając w to zatwierdzanie warunków układów powierniczych oraz ich zmian lub poprawek.

Rada Powiernicza, działając pod kierownictwem Zgromadzenia Ogólnego, pomaga Zgromadzeniu Ogólnemu w wykonywaniu tych funkcji.

Spis treści

 

ROZDZIAŁ XIII - RADA POWIERNICZA

Skład

Artykuł 86

Rada Powiernicza składa się z następujących członków Organizacji Narodów Zjednoczonych:

Członków zarządzających obszarami powierniczymi;

tych spośród członków imiennie wyliczonych w artykule 23, którzy nie zarządzają obszarami powierniczymi;

tylu innych członków, wybranych przez Zgromadzenie Ogólne na okres trzech lat, ilu trzeba, aby ogólna liczba członków Rady Powierniczej składała się po połowie z członków Organizacji, którzy zarządzają obszarami powierniczymi, i członków, którzy takimi obszarami nie zarządzają.

Każdy członek Rady Powierniczej wyznaczy jedną osobę, posiadającą szczególne kwalifikacje, jako swego przedstawiciela w Radzie.

Funkcje i kompetencje

Artykuł 87

W wykonywaniu swych funkcji Zgromadzenie Ogólne i pod jego kierownictwem Rada Powiernicza mogą:

badać sprawozdania złożone przez władzę zarządzającą;

przyjmować petycje i badać je w porozumieniu z władzą zarządzającą;

urządzać periodyczne wizytacje obszarów powierniczych w terminach uzgodnionych z władzą zarządzającą;

podejmować wyżej wymienione oraz inne czynności zgodnie z warunkami układów powierniczych.

Artykuł 88

Rada Powiernicza ułoży kwestionariusz, dotyczący postępów osiągniętych przez mieszkańców każdego obszaru powierniczego w dziedzinie politycznej, gospodarczej, społecznej i oświatowej, władza zaś zarządzająca każdego obszaru powierniczego, podlegającego kompetencji Zgromadzenia Ogólnego, składać będzie Zgromadzeniu Ogólnemu roczne sprawozdania na podstawie tego kwestionariusza.

 

Głosowanie

Artykuł 89

Każdy członek Rady Powierniczej posiada jeden głos.

Uchwały Rady Powierniczej zapadają większością głosów członków obecnych i głosujących.

Procedura

Artykuł 90

Rada Powiernicza ustala swój regulamin, który określa również sposób wyboru przewodniczącego.

Rada Powiernicza zbiera się w miarę potrzeby, zgodnie ze swym regulaminem, który będzie zawierał postanowienia o zwoływaniu posiedzeń Rady na żądanie większości jej członków.

Artykuł 91

Rada Powiernicza w razie potrzeby korzysta z pomocy Rady Gospodarczej i Społecznej i organizacji wyspecjalizowanych w sprawach wchodzących w zakres ich właściwości.

 

ROZDZIAŁ XIV - MIĘDZYNARODOWY TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOśCI

Artykuł 92

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości jest głównym organem sądowym Organizacji Narodów Zjednoczonych. Trybunał działa według załączonego Statutu, który opiera się na Statucie Stałego Trybunału Sprawiedliwości Międzynarodowej i stanowi integralną część niniejszej Karty.

Artykuł 93

Wszyscy członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych są ipso facto stronami Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.

Państwo nie należące do Organizacji Narodów Zjednoczonych może stać się stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości na warunkach, które w każdym przypadku określi Zgromadzenie Ogólne na zalecenie Rady Bezpieczeństwa.

Artykuł 94

Każdy członek Organizacji Narodów Zjednoczonych zobowiązuje się wykonać wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w każdej sprawie, w której jest stroną.

Jeżeli strona w sporze nie wykona zobowiązań, ciążących na niej z mocy wyroku Trybunału, druga strona może odwołać się do Rady Bezpieczeństwa, która, o ile uzna za konieczne, zaleci lub zdecyduje, jakie środki należy zastosować w celu wykonania wyroku.

Artykuł 95

Nic w niniejszej Karcie nie stoi na przeszkodzie, by członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych oddawali swe spory do rozstrzygnięcia innym trybunałom na mocy umów, które już istniały lub mogą być zawarte w przyszłości. 

Artykuł 96

Zgromadzenie Ogólne lub Rada Bezpieczeństwa mogą zwrócić się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o wydanie opinii doradczej w każdej kwestii prawnej.

Inne organy Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz organizacje wyspecjalizowane, którym Zgromadzenie Ogólne może w każdym czasie udzielić do tego upoważnienia, mogą również zwracać się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o wydanie opinii doradczych w kwestiach prawnych, wyłaniających się w toku ich działalności.

 

ROZDZIAŁ XV - SEKRETARIAT

Artykuł 97

Sekretariat składa się z Sekretarza Generalnego i personelu, jaki może być Organizacji potrzebny. Sekretarza Generalnego wybiera Zgromadzenie Ogólne na zalecenie Rady Bezpieczeństwa. Jest on najwyższym funkcjonariuszem administracyjnym Organizacji.

Artykuł 98

Sekretarz Generalny działa w tym charakterze na wszystkich posiedzeniach Zgromadzenia Ogólnego, Rady Bezpieczeństwa, Rady Gospodarczej i Społecznej i Rady Powierniczej oraz pełni inne funkcje zlecone mu przez te organy. Sekretarz Generalny składa Zgromadzeniu Ogólnemu roczne sprawozdanie z działalności Organizacji.

Artykuł 99

Sekretarz Generalny może zwrócić uwagę Rady Bezpieczeństwa na każdą sprawę, która jego zdaniem może zagrażać utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Artykuł 100

Przy wykonywaniu swych obowiązków Sekretarz Generalny i jego personel nie mogą żądać ani przyjmować instrukcji od żadnego rządu ani żadnej innej władzy poza Organizacją. Powstrzymają się oni od wszelkich czynności, niezgodnych z ich stanowiskiem funkcjonariuszy międzynarodowych, odpowiedzialnych tylko przed Organizacją.

Członkowie Organizacji Narodów Zjednoczonych zobowiązują się szanować wyłącznie międzynarodowy charakter funkcji Sekretarza Generalnego i personelu oraz nie starać się o wywieranie na nich wpływu w związku z wykonywaniem przez nich ich obowiązków.

Artykuł 101

Sekretarz Generalny mianuje personel na podstawie zasad ustalonych przez Zgromadzenie Ogólne.

Odpowiedni personel będzie na stałe przydzielony do Rady Gospodarczej i Społecznej, Rady Powierniczej i, w razie potrzeby, do innych organów Organizacji Narodów Zjednoczonych. Personel ten wchodzi w skład Sekretariatu.

Przy mianowaniu personelu i ustalaniu warunków służby należy przede wszystkim mieć na uwadze konieczność zapewnienia najwyższego poziomu sprawności, kwalifikacji zawodowych i prawości. Należy również w należytym stopniu uwzględnić znaczenie doboru personelu na możliwie najszerszej podstawie geograficznej.

ROZDZIAŁ XVI - POSTANOWIENIA RÓŻNE 

Artykuł 102

Każdy traktat i każdy układ międzynarodowy, zawarty przez członka Organizacji Narodów Zjednoczonych po wejściu w życie niniejszej Karty, będzie możliwie najprędzej zarejestrowany w Sekretariacie i przezeń ogłoszony.

Jeżeli traktat lub układ międzynarodowy nie został zarejestrowany stosownie do ustępu 1 artykułu niniejszego, żadna ze stron, która taki traktat lub układ zawarła, nie może się nań powoływać wobec jakiegokolwiek organu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 103

W razie sprzeczności między zobowiązaniami członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, wynikającymi z niniejszej Karty, a ich zobowiązaniami, wynikającymi z jakiejkolwiek innej umowy międzynarodowej, zobowiązania wynikające z niniejszej Karty mają pierwszeństwo.

Artykuł 104

Organizacja posiada na terytorium każdego ze swych członków zdolność prawną konieczną dla wykonywania swych funkcji i osiągnięcia swych celów.

Artykuł 105

Organizacja korzysta na terytorium każdego ze swych członków z przywilejów i immunitetów, koniecznych dla osiągnięcia jej celów.

Przedstawiciele członków Organizacji Narodów Zjednoczonych i funkcjonariusze Organizacji również korzystają z przywilejów i immunitetów, koniecznych dla niezależnego wykonywania ich funkcji związanych z Organizacją.

Zgromadzenie Ogólne może udzielić zaleceń w celu określania szczegółów zastosowania ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu lub proponować członkom Organizacji konwencje w tym celu.

ROZDZIAŁ XVII - POSTANOWIENIA PRZEJśCIOWE W SPRAWIE BEZPIECZEŃSTWA

 Artykuł 106

Zanim wejdą w życie specjalne układy wymienione w artykule 43, które, zdaniem Rady Bezpieczeństwa, umożliwią jej rozpoczęcie wykonywania obowiązków przewidzianych w artykule 42, strony Deklaracji Czterech Mocarstw podpisanej w Moskwie dnia 30 października 1943 r., oraz Francja, będą zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 tej Deklaracji porozumiewały się z sobą, a w razie potrzeby również z innymi członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu podejmowania w imieniu Organizacji wspólnych działań, jakie mogą być konieczne dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

 Artykuł 107

Nic w niniejszej Karcie nie pozbawia mocy prawnej ani nie przeszkadza podejmowaniu wobec jakiegokolwiek państwa, które podczas drugiej wojny światowej było nieprzyjacielem któregokolwiek sygnatariusza niniejszej Karty, działań, podjętych lub sankcjonowanych w wyniku tej wojny przez rządy, które za te działania odpowiadają.

ROZDZIAŁ XVIII - POPRAWKI

 Artykuł 108

Poprawki do niniejszej Karty wejdą w życie w stosunku do wszystkich członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, gdy zostaną uchwalone większością dwóch trzecich członków Zgromadzenia Ogólnego i ratyfikowane w trybie przewidzianym w ich odnośnych konstytucjach przez dwie trzecie członków Organizacji, włączając w to wszystkich stałych członków Rady Bezpieczeństwa.

Artykuł 109

Ogólna Konferencja członków Organizacji w celu rewizji niniejszej Karty może się odbyć w miejscu i czasie ustalonymi większością dwóch trzecich członków Zgromadzenia Ogólnego oraz którychkolwiek dziewięciu członków Rady Bezpieczeństwa. Każdy członek Organizacji będzie posiadał na Konferencji jeden głos.

Każda zmiana niniejszej Karty, zalecona przez Konferencję większością dwóch trzecich głosów, uzyska moc prawną, jeżeli będzie ratyfikowana w trybie przewidzianym w ich odnośnych konstytucjach przez dwie trzecie członków Organizacji, włączając w to wszystkich stałych członków Rady Bezpieczeństwa.

Jeżeli taka Konferencja nie odbędzie się przed dziesiątą doroczną sesją Zgromadzenia Ogólnego, licząc od wejścia w życie niniejszej Karty, wniosek o zwołanie takiej Konferencji zamieszczony będzie na porządku dziennym tej sesji Zgromadzenia Ogólnego i Konferencja odbędzie się na mocy uchwały zwykłej większości członków Zgromadzenia Ogólnego oraz którychkolwiek siedmiu członków Rady Bezpieczeństwa.

ROZDZIAŁ XIX - RATYFIKACJA I PODPISANIE

Artykuł 110

Niniejsza Karta podlega ratyfikacji przez państwa, które ją podpisały, w trybie przewidzianym w ich konstytucjach.

Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone rządowi Stanów Zjednoczonych Ameryki, który o każdym złożeniu zawiadomi wszystkich sygnatariuszy oraz Sekretarza Generalnego Organizacji, kiedy będzie on wybrany.

Niniejsza Karta wejdzie w życie z chwilą złożenia dokumentów ratyfikacyjnych przez Republikę Chińską, Francję, Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii i Stany Zjednoczone Ameryki oraz większość innych sygnatariuszy. Protokół o złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych sporządzony będzie przez rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki, który odpisy tego protokołu doręczy wszystkim sygnatariuszom.

Sygnatariusze niniejszej Karty, którzy ją ratyfikują po jej wejściu w życie, stają się pierwotnymi członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu złożenia przez każdego z nich dokumentu ratyfikacyjnego.

Artykuł 111

Niniejsza Karta, której teksty chiński, francuski, rosyjski, angielski i hiszpański są jednakowo autentyczne, zostanie złożona na przechowanie w archiwach rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki. Rząd ten prześle należycie uwierzytelnione odpisy rządom innych sygnatariuszy.

Na dowód czego przedstawiciele rządów Narodów Zjednoczonych podpisali niniejszą Kartę.

Sporządzono w mieście San Francisco dnia dwudziestego szóstego czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego roku.

 

+++++++

Karta Narodów Zjednoczonych została podpisana w San Francisco 26 czerwca 1945 roku, na zakończenie Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Organizacji Międzynarodowej i weszła w życie 24 października 1945 roku. Statut Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości stanowi integralną część Karty.

Poprawki do artykułów 23, 27 i 61 Karty zostały przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne 17 grudnia 1963 roku i weszły w życie 31 sierpnia 1965 roku. Poprawka do artykułu 109, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne 20 grudnia 1965 roku, weszła w życie 12 czerwca 1968 roku.

Poprawka do artykułu 23 rozszerza skład Rady Bezpieczeństwa z jedenastu do piętnastu członków. Poprawiony artykuł 27 stanowi, że decyzje Rady Bezpieczeństwa w sprawach proceduralnych zapadają większością głosów dziewięciu członków (poprzednio siedmiu), a we wszystkich innych sprawach większością głosów dziewięciu członków (poprzednio siedmiu), włączając w to głosy pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa.

Poprawka do artykułu 61 rozszerza skład Rady Gospodarczej i Społecznej z osiemnastu do dwudziestu siedmiu członków.

Poprawka do artykułu 109, która odnosi się do ustępu 1-ego artykułu, stanowi, że Ogólna Konferencja członków Organizacji w celu rewizji Karty może się odbyć w miejscu i czasie ustalonym większością dwóch trzecich członków Zgromadzenia Ogólnego oraz którychkolwiek dziewięciu członków (poprzednio siedmiu) Rady Bezpieczeństwa. Ustęp 3 artykułu 109, który przewiduje rozpatrzenie sprawy ewentualnej konferencji rewizyjnej podczas dziesiątej zwyczajnej sesji Zgromadzenia Ogólnego, został utrzymany w swej pierwotnej formie w części dotyczącej "którychkolwiek siedmiu członków Rady Bezpieczeństwa", ponieważ ten ustęp był podstawą działań Zgromadzenia Ogólnego na jego dziesiątej zwyczajnej sesji w 1955 roku oraz działań Rady Bezpieczeństwa.

 

  • Opublikowane w dziale Dokumenty
Czytaj więcej...
Subscribe to this RSS feed

Parlament Europejski

Grupy parlamentarne

Komisja Europejska

Rada Europejska

Europosłowie